Het zal velen niet ontgaan zijn dat de verkiezingen er weer aankomen. Voor ons vaders zit er wellicht een interessant punt tussen, want in navolging van D66 meldt nu ook Lodewijk Asscher (PvdA) dat zijn partij voorstander is van uitbreiding van het vaderschapsverlof. Beide partijen pleiten voor een verruiming naar 90 dagen. Betaald.
Hoe zat het ook alweer?
Begin dit jaar heeft zich een kleine revolutie voltrokken. Na jaren van politiek getouwtrek is het vaderschapsverlof verruimd van 2 betaalde verlofdagen naar 5 dagen, waarvan de laatste drie onbetaald zijn. Goed nieuws? Ja en nee, want hoewel de werkgever eerder geneigd zal zijn om deze extra dagen ook vrij te geven, zal het feit dat deze dagen niet worden doorbetaald er voor zorgen dat veel vaders hier geen gebruik van zullen maken. In 2019 zal dit pas worden omgezet naar wel een betaalde variant. Maar misschien kan die stap worden overgeslagen als de plannen voor een nog langer verlof concreet kunnen worden gemaakt?
Is 3 maanden vaderschapsverlof realistisch?
Tja, in theorie wel. Dat wil zeggen: als een of meerdere partijen het plan erdoor krijgen en het niet sneuvelt in de onvermijdelijke compromissen die worden gesloten. En als ze het financiële plaatje rondom dit onderwerp sluitend kunnen krijgen. Dat zijn dus nogal wat voorbehouden, maar het idee is er en dat is om diverse redenen een goede ontwikkeling.
Waarom is dit goed?
Diverse onderzoeken op het gebied van vaderschap hebben aangetoond dat wanneer een vader vlak na de geboorte veel tijd met zijn kind heeft doorgebracht, het zeer waarschijnlijk is dat dit ook de daaropvolgende jaren het geval zal zijn. Het stimuleert de betrokkenheid en de binding met het kind en de vader ervaart hoe het is om veel tijd met zijn kind door te brengen. Dit leidt mogelijk tot andere keuzes op het gebied van werk en privé. Ook biedt het op de arbeidsmarkt meer perspectieven voor de vrouw, die door een betere verdeling van de zorgtaken meer zal kunnen gaan werken. Dit ligt ook in lijn met de wens van de politiek om meer vrouwen aan het werk te krijgen.
Zijn er ook bezwaren?
Maatschappelijk gezien lijkt er de laatste jaren meer erkenning te komen voor het belang van betrokken vaderschap. Vanuit het perspectief van de werkgever komen echter kritische geluiden. Want in hoeverre moet de werkgever opdraaien voor (een gedeelte van) de kosten? In welke mate heeft deze de flexibiliteit om een medewerker voor langere tijd niet in te kunnen zetten en welk effect heeft dat op het bedrijf? Deze zorgen werden al geuit toen de verruiming naar 5 dagen werd uitgerold. Een verdere uitbreiding zal dus ook bepaald niet zonder slag of stoot verlopen.
Hoe is dit in andere Europese landen geregeld?
De bepalingen per land liggen zover uiteen dat nagenoeg onmogelijk is om hiervoor in Europa eenduidige regelgeving op te stellen. Feit is wel dat Nederland niet bepaald vooroploopt wat betreft de lengte van het verlof. Ter illustratie: Slovenië en IJsland staan met een verlof van 90 dagen bovenaan, waarbij deze periode nagenoeg volledig betaald wordt. Portugal scoort met zijn 20 dagen (waarvan er 10 verplicht zijn) ook hoog. Dichterbij huis zijn Frankrijk en België met hun respectievelijk 11 en 10 dagen een goede subtopper. Mocht in Nederland de uitbreiding naar 90 dagen er echt gaan komen, staan we dus in een klap bovenaan.
Is het realistisch?
Het blijft politiek en vooralsnog valt er weinig over te zeggen. Het plan ligt er en vanuit het perspectief van de betrokken, moderne vader is het natuurlijk een interessante en welkome ontwikkeling. De aankomende verkiezingen zullen aantonen of er een volgende stap in die richting gemaakt zal gaan worden. VDRS blijft het voor je volgen.
Lees Interacties