De blik in haar ogen…

“Waar ga je naartoe?” vraagt ze. Ik reageer niet. Ik ben namelijk op weg naar de keuken, op zoek naar iets stevigs om haar mee te disciplineren. Ik denk dat ik niet voor mijzelf spreek als ik zeg dat een zwangere vrouw aandoenlijk is, maar een man ook tot waanzin kan drijven. In de keuken kom ik een deegroller tegen, dat moet voldoende zijn…

Een uurtje voorafgaand aan mijn zoektocht naar brute middelen om mijn gelijk te halen lijkt alles nog pais en vree. We hebben plaats genomen achter de computer om eens te kijken naar de stand van zaken op financieel en op facilitair gebied. Huisje, boompje, baby zeg maar. Een verhuizing is al financieel gezeur, laat staan een facilitaire uitdaging. Dit combineren met het kweken van een baby (en dus de benodigde goederen aanschaffen) is compleet van de pot gerukt. Vooral als je dit doet met een zwangere, hormonale vrouw. Met het oog op de verhuizing naar Zoetermeer hadden we al een tabelletje gemaakt van zaken die we nog nodig hebben, na de eerste echo hebben we daar maar een lijstje kinderrotzooi aan toegevoegd, en op dat rustige moment zijn we  even aan het inventariseren wat er allemaal afgestreept kan worden.

En hoewel ik mij rijk voel, spreekt mijn bankrekening mij maandelijks tegen. Ik verdien geen miljoenen, maar geef ze blijkbaar wel uit. Dat betekent dat van hetgeen we nog niet op orde hebben, we prioriteiten moeten gaan stellen. Zo wil ik bijvoorbeeld een thuisbioscoop, maar moet deze voorlopig wijken voor een box. Complete onzin als je het mij vraagt, maar goed. Iets met een veto…

Het uurtje knutselen in Excel is haast voorbij als we de laatste paar zaken doornemen die op de nominatie tot aanschaf staan. Van tuintegels tot een nieuwe kattenbak, allemaal van die ‘komt-wel-goed’ zaken. En net op het moment dat ik de computer wil uitschakelen valt het oog van mijn vrouw op de wasdroger. De wasdroger, een luxe-artikel waar we 7 jaar lang prima zonder hebben kunnen leven, is ineens een hot item. De druppel…

Bedenk je wel; ik heb in het laatste uur vaker “ja” gezegd op totaal onnodige zaken als een kinderzitje en/of een wieg, als na mijn (overigens zeer genereuze) akkoord op het uitstellen van een rij echte bioscoopstoelen, ineens een wasdroger prioriteit 1 krijgt. Ik bedoel; hoe vet is het, als dat kind niet in een wiegje, maar in een zelf-opklapbare bioscoopstoel op zolder slaapt! Maar neeeeeeeheeeeeee. De droger moet eerst. En natuurlijk niet zomaar een droger, welnee! Eentje met 3-in-1 functie die ook nog eens superstil is, je spijkerbroek frituurt en zachtjes “halleluja” zingt op het moment dat het klaar is met zijn programma. Zo’n budgetknaller in de verkeerde zin van het woord.

De blik in haar ogen…

Na mijn (vond ik zelf) zeer overtuigend relaas met betrekking tot de bioscoopstoelen krijg ik “de blik“. Ik weet zeker dat elke man die een zwangere vrouw in huis heeft of heeft gehad deze blik al eens eerder heeft gezien. Het is de blik die je krijgt als je met je vrienden naar de kroeg gaat, zonder overleg. Het is de blik die je krijgt als je een nieuwe motor hebt gekocht, net nadat je had besproken wat minder hard te gaan rijden. Het is de blik die je krijgt als je zegt dat het bevallen wel mee zal vallen… Deze blik wordt altijd opgevolgd door een spraakwaterval aan argumenten waarom zij gelijk heeft, en jij niet.

Als ik, met de deegroller in mijn hand, uit het keukenraam naar de Sloterplas kijk, bedenk ik me dat ze stiekem wel gelijk heeft. Ik leg de deegroller terug en pak een biertje. De computer blijft nog even aan, en zachtjes tik ik op mijn toetsenbord. www.doemijmaareendroger-eenwitte.nl…

Tot later,

@Mario_Amsterdam