Ik zal mezelf kort voorstellen. Mijn naam is Gerard Suelmann en ik ben via Sjako Meesters in contact gekomen met Vital Daddy. Voor mij persoonlijk een Facebookpagina en blogsite waar ik al tijdje naar op zoek was. Op dit moment is mijn vrouw alweer 23 weken zwanger. Voor mij als aanstaande papa is het allemaal soms nogal moeilijk te bevatten. Natuurlijk zijn we samen zwanger, ik zal nooit een afspraak met een verloskundige overslaan of iets dergelijks. Niet alleen al omdat ik er altijd voor mijn vrouw wil zijn, maar ook omdat dit voor mij vaak zo mooi duidelijk maakt dat er in haar een klein wonder voltrekt, Als je alles van dichtbij meemaakt wordt het toch wel heel echt!
Ommezwaai
Mijn vrouw en ik hebben elkaar een aantal jaren geleden leren kennen en afgelopen maart zijn Hendrike en ik getrouwd. Tot 3 jaar geleden werkte ik nog. Ik heb bij verschillende bedrijven in de commerciele sector gewerkt waarbij ik op een gegeven moment Sjako tegen ben gekomen. Er is toen een vriendschap ontstaan die tot op heden er nog is. Na mijn loopbaan in de commercie heb ik gemerkt dat ik niet helemaal lekker in mijn vel zat en heb een poosje hulp gezocht. Ik ben daar super uit gekomen en ben vooral gaan doen waar ik zin in had. In mijn geval was dat werken met mensen met een zware lichamelijke handicap en daarnaast werkte ik als vrijwilliger met dak en thuisloze mensen. Eindelijke voelde ik me goed en deed ik dingen die ik echt leuk vond. Totdat ik drie jaar geleden pijn kreeg in mijn rug. De hele geschiedenis zal ik jullie besparen, maar in het kort komt het er op neer dat ik in de afgelopen 3 jaar 4 keer een wervel in mijn rug heb gebroken en waardoor werken voor mij niet meer mogelijk is. Mijn vrouw heeft een volledige leuke baan met mensen met een geestelijke beperking of b.v. een verslavingsproblematiek.
Huisje, boompje, beestje
Al langere tijd was voor mijn vrouw en mij duidelijk dat wij graag kinderen wilden. Na ons huwelijk in maart van dit jaar zijn we dan ook bewuster gaan proberen om zwanger te raken. Alles leek eigenlijk wel op het traditionele plaatje. Huisje (in Zoutkamp), boompje (nou ja, tuintje met wat onkruid), beestje (Sjakie, onze Jack Russel). Het enige verschil is dat ik het huishouden doe en mijn vrouw volledig werkt. Ikzelf geef in de avonden wat nog wel wat training aan keepers bij de plaatselijke voetbalvereniging, maar veel meer kan ik fysiek ook niet aan.
En dan gaat het mis…
In juli van dit jaar ging het helaas weer helemaal mis, na een onverwachte beweging brak ik opnieuw een wervel en ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Vanaf dat moment gaat daadwerkelijk mijn blog over mijn leventje beginnen. In het ziekenhuis, terwijl ik strak stond van alle medicatie, kreeg ik van mijn vrouw te horen dat ze in verwachting was. Ik dacht dat ik een beterschapskaartje kreeg, maar het was een kaart waarop stond “je wordt Papa/heit”. Naast het moment dat ze Ja tegen me zei toen ik haar ten huwelijk vroeg, misschien wel het mooiste wat ze me verteld heeft. Tegelijkertijd kwamen er vanaf dat moment ook genoeg vragen naar boven. Hoe nu verder? Duidelijk was wel dat ik zou gaan zorgen voor onze baby nadat het zwangerschapsverlof van mijn vrouw erop zou zitten. Maar hoe doe je dat? Waar lees ik me in? Voor vrouwen zijn er toch wel genoeg boeken over zwangerschappen geschreven en natuurlijk lees ik die ook. Maar helemaal passend voor onze situatie zijn ze toch vaak niet. En om nou Kluun op zijn woord te geloven gaat me ook wat te ver. Naast alle normale spannende dingen die gaan komen, zijn er natuurlijk ook nog de problemen die er zijn omtrent mijn gezondheid en inmiddels ook handicaps.
Revalideren en samen zwanger zijn?!
Ik ben heel eerlijk, de eerste weken van de zwangerschap van mijn vrouw hebben voor mij vooral in het teken gestaan van herstellen, revalideren en op de been komen. Van de blikken van de artsen en therapeuten in de revalidatiekliniek kan ik nog steeds een glimlach krijgen. De eerste vraag die ik kreeg was; wat wilt u leren? Naast alle praktische zaken waren dat in mijn geval ook vragen, bijvoorbeeld: hoe kan ik met mijn handicap een baby in bed leggen, hoe hoog moet een commode, kan ik überhaupt een baby in bad stoppen? Niet helemaal passend bij hun beeld van een 35 jarige man die revalideert. Maar wel mijn wens om direct mezelf betrokken te voelen bij onze zwangerschap. Met allerlei hulpmiddelen is dat gelukkig tegenwoordig allemaal mogelijk!
In deze blog wilde ik jullie een inkijkje geven in hoe ons leven in elkaar zit, maar vooral ook te laten zien dat ook ik een betrokken vader kan zijn. Net even anders dan anderen. Nog 18 weken te gaan tot aan de bevalling.
Gerard, een ontzettend leuke en goed geschreven blog. Ken je verhaal natuurlijk maar vind het super hoe jij in het leven staat ondanks alles. Hoop, nee weet zeker dat jij een goede en leuke vader zult zijn en een welkom aanvulling bij Vital Daddy.
Ik ben ondertussen ruim 7 jaar vader van een ‘super’ gezonde zoon. De vragen die je hebt zijn herkenbaar, ik heb mijn nek op 3 plaatsen gebroken… Het grote voordeel is dat wij meer tijd hebben voor ‘onze’ kinderen, het mag dus allemaal best wat langer duren, je zoon of dochter zal gewoon niet beter weten!!!