Een kind biedt kansen. Dat besef raakt mij net keihard. Als een moker tegen mijn achterhoofd. BAM! Dit wordt geweldig..! Sinds ik de 21 ben gepasseerd vereist de maatschappij van mij dat ik mij volwassen en behoorlijk gedraag. Het is dan ook niet echt vanzelfsprekend dat ik nog dagelijks met lego speel (professionele bouwers buiten beschouwing gelaten) of dat ik blij wordt van een Furby. Op het eerst gezicht, tenminste…
Om mijn verhaal kracht bij te zetten, moet ik je meenemen naar tuincentrum Osdorp. Tuincentrum Osdorp is een magische plek op de wereld waar het in Januari al hoog zomer is, en in augustus Kerst. In tuincentrum Osdorp is het altijd 1431 graden celsius en het heeft een eigen koffiebar. Tuincentrum Osdorp is je gemoedstoestand over 4 maanden. Tuincentrum Osdorp is de shit. Echt.
Op zich is er nog niets mis met mijn voorgaande punt. Een volwassene mag zich gerust elke dag compleet verliezen in een tuincentrum. Zolang je maar je broek aanhoudt. Daar hoef je geen papa voor te zijn. Maar dit specifieke tuincentrum heeft iets extra’s. Dat verdient wat uitleg….
Een paar jaar geleden is mijn vrouw er door een foldertje van het tuincentrum achter gekomen dat er koddige, kleine stenen huisjes met verlichting bestaan, gefabriceerd door de firma Lemax. Deze huisjes, snoezig en fragiel, kosten ongeveer hetzelfde als the real thing. Maar ze staan natuurlijk tussen november en januari hartstikke leuk als decoratie op een willekeurig dressoir. Beetje nepsneeuw, een aantal boompjes en in het geval van de werkelijke neuroot een nagespeeld dodelijk ongeluk op macroniveau. De winterse wereld in het klein.
Hebbe! Zei ze…
Nog voordat de wekker was afgegaan stond mijn vrouw, lichtelijk kwijlend, bij de deur te piepen dat ze naar buiten wilde. Het was zondagmorgen, een uurtje of 9 en om 12:00 zou het tuincentrum open gaan. Met behulp van wat koekjes en een kop thee overtuig ik haar ervan dat het geen verstandig plan is om 3 uur in de ijzingwekkende kou te gaan staan wachten totdat een gedemotiveerde medewerker van het tuincentrum ons naar binnen zou laten. Ik begreep ook niet zo goed waar deze mate van enthousiasme ineens vandaan kwam, totdat we een paar uur later het tuincentrum in renden…
Zien is kopen. Feit. Dat heeft het tuincentrum in combinatie met de firma Lemax heel erg slim bedacht. Er staat daar (elk jaar weer) ongeveer 50 vierkante meter aan uitgestalde huisjes op een nagemaakte bergtop van plastic en hout. Dit compleet met treinbaan, skiliften, schaatsers, kermissen, auto’s en het eerder genoemde in scène gezette dodelijk ongeval. Prachtig werkelijk, en dat meen ik serieus.
Maar, en nu komt het; Boven het geheel hangt een kabelbaan. En in die kabelbaan mag je voor 50 cent een rondje boven de berg zweven. Nu begin ik ineens heftig te kwijlen. DAT. IS. FANTASTISCH!!
Het treurige verhaal wil dat ik uit maatschappelijke overwegingen me altijd heb bedwongen niet in de kabelbaan te stappen. Er staan altijd rijen met kinderen tot aan het Sierplein, te wachten op een ritje. Ik, als volwassene zou de rij alleen maar ophouden, want ik zou 75 euro uitgeven om zodoende 75/2 = 150 rondjes te mogen blijven zitten.
Maar nu? Nu krijgen ze de waterpokken maar. Straks heb ikzelf een kind, en dat kind is mijn vrijwaring voor enige schaamte of sociale verantwoording naar de andere koters in de rij. Wij gaan een rondje maken, of 150…
Tot over 150 rondjes,
@mario_amsterdam
Lees Interacties