Alles is kwetsbaar. De natuur is kwetsbaar. De economie is kwetsbaar. De mens is kwetsbaar. Kwetsbaar durven zijn is een deugd. Net zoals ongebreidelde nieuwsgierigheid volgens Einstein. Maar durven we ons ook kwetsbaar op te stellen? Naar onszelf, maar zeker ook naar een ander? In mijn beleving lang niet altijd. Kwestbaar durven zijn betekent dat je daadwerkelijk open moet staan voor kritiek. Voor de mening van een ander. En velen vinden dat moeilijk, eng zelfs. Ik heb er even geen ander woord voor. In het proces van ouder worden leren we het ook af geheel in de geest van onze calvinistische inborst.
Laaghangend fruit
In ons werk hebben we dagelijks contact met klanten en collega’s. Mensen waarmee we samenwerken, mensen die verwachtingen hebben van elkaar. Het uitspreken van verwachtingen is al een dingetje, laat staan de kwetsbaarheid die daarop zou moeten volgen. Ik maak het bewust even groot, omdat ik heilig geloof in de kracht van kwetsbaar durven zijn. Het is geen kunstje, maar een wezenlijk onderdeel van ons mens-zijn. Van ons werk, van ons vaderschap in engere zin. Zie kwetsbaar durven zijn gerust als laaghangend fruit. Iets waar je vandaag nog mee kunt beginnen. Als je durft tenminste. Als je het lef hebt.
Begin vandaag
Eén zekerheid verklap ik je alvast; niemand zal je veroordelen omdat je kwetsbaar durft te zijn; eerder aangenaam verrast. Begin gewoon eens met het stellen van een ogenschijnlijk eenvoudige, doch zeer betekenisvolle vraag: ‘Hoe bruikbaar vind je mijn adviezen of ideeën?
Kwetsbaar durven zijn
Ik toonde van de week ook mijn kwetsbare kant. Ik vroeg in alle oprechtheid aan mijn kinderen hoe ik het doe als vader. Mijn zoontje reageerde ad rem en zei: ‘Goed hoor, zolang je naar ons blijft luisteren en wat minder vaak de telefoon in je hand hebt als je bij ons bent.’ Waardevolle feedback hè!
Bij vaderschap gaan kracht en kwetsbaarheid hand in hand. Daar is geen plaats voor ego.