Zee en strand oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij uit. Als klein ventje vond ik het al heerlijk om met mijn blote voeten urenlang door de branding te lopen op zoek naar schelpen en garnaaltjes die zich ophielden in opgewarmde muien. Tot afgrijzen van mijn moeder daagde ik ver in de zee de golven uit terwijl de immer sterke stroming vervaarlijk mijn enkels kietelden. Mijn vader kon prachtige verhalen vertellen over zeeschepen die zich langzaam voortbewogen vlak langs de kust. Gebiologeerd keek ik naar de zeilschepen die in de verte leken op te gaan achter de horizon en fantaseerde over hun bestemming; de wind transformeerde ondertussen mijn haar in een weelderige bos krullen. Wat mij misschien nog wel het meest tot de verbeelding sprak en spreekt is het ruisen van de zee en het onophoudende gebeuk van de golven op de kust; dat haast monotone en rustgevende geluid.
Merijn, Koning van de Zee
Mijn zoontje heet Merijn. Zijn naam is niet zomaar uitgekozen. Merijn betekent zoiets als ‘Koning van de zee’ en is afgeleid van Marinus. Er moest nog best wat water door de Rijn om mijn exgenote ervan te overtuigen dat ‘Merijn’ iets symboliseert wat mij zo dierbaar is. Heel even heb ik nog getwijfeld. Ik koesterde namelijk niet bepaald fijne herinneringen aan een Merijn uit Zutphen, die schaamteloos een toenmalig vriendinnetje van mij afsnoepte. Ik heb het hem maar vergeven. Volgens mijn zusje was het bovendien best een knappe vent.
Vriendschap op het strand
Dit jaar heb ik de zomervakantie doorgebracht op een werkelijk prachtige camping aan de Costa Brava vlak aan zee. De Spaanse stranden beschouw ik als één van de mooiste zandstranden van Europa. Op een zeer winderige maar verder zonnige middag was ik op zoek naar mijn zoontje en zijn beste vriendje Mik die ook op de camping verbleef; ze waren weer eens de hort op. Samen met zijn vader en moeder liepen we richting het strand. De laatste strandbezoekers maakten inmiddels wijselijk rechtsomkeer vanwege het woest opstuivende zand. Het strand was nagenoeg leeg; in zee leefden fanatieke kitesurfers zich uit. In de verte viel ons oog op twee kleine mensjes die waren achtergebleven en zich niet lieten wegjagen door de armada aan rondvliegende minuscule zandkorreltjes. Het duurde even voordat ik door had dat mijn zoontje en zijn vriendje daar zaten, dicht tegen elkaar aan. De één teruggetrokken onder zijn handdoek, de ander met gesloten ogen in de weer met zijn schep. Een ontroerend mooi tafereel; vriendschap op het strand. Ik knielde, pakte mijn camera, zoomde in, riep uit volle borst: ‘Hé jongens!!!’, klikte en werd overmeesterd door een gelukzalig gevoel…….
Lees Interacties