Het is in september alweer drie jaar geleden dat mijn vader zijn eerste herseninfarct kreeg. Ik weet nog als de dag van gisteren wat er door mijn hoofd ging. De impact van het eerste telefoontje van mijn moeder.
Na het eerste infarct leek alles goed te herstellen. Helaas kreeg hij er nog twee. Mijn vader is hierdoor een andere man geworden. Natuurlijk is hij nog steeds mijn vader, maar hij reageert anders en zal nooit meer dezelfde persoon worden.
Wat er tijdens de eerste keer door mij heen ging schreef ik een dag nadat het gebeurde op.
26-11-2011 – Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de steun die mijn moeder en ik kregen via telefoontjes, twitter, facebook, in real life en jawel ook via Hyves.
Onverwacht slecht nieuws en de onverwachte reactie
Mijn ouders kwamen zondag om 19.30 uur thuis uit Emmen van een feestje. Eenmaal thuis zette mijn moeder koffie en ging mijn vader naar het toilet. Toen mijn vader terugkwam viel het mijn moeder op dat de mond van mijn vader scheef stond. Mijn vader ging zitten op de bank en mijn moeder vroeg hem wat er aan de hand was. Mijn vader probeerde te antwoorden maar dat lukte niet.
19.40 uur belde mijn moeder de ambulance en vlak daarna belde ze mij. Toen ik het slechte nieuws hoorde bleef ik gek genoeg heel erg kalm en was enorm gefocust op wat ik wilde doen, zo snel mogelijk naar mijn ouders. Gek is dat toch… Ik haalde me weleens scenario’s in het hoofd hoe ik zou reageren op een moment als dit. Deze reactie had ik niet verwacht van mezelf.
Half wetend wat er aan de hand was en nog steeds niet wetend hoe dit af zal lopen, pakte ik de auto om zo snel mogelijk van Heerenveen in Drachten te komen. Een rit van 22 km met zowel in Heerenveen als in Drachten een stuk waar je 50 km per uur mag rijden. 19.45 uur stapte ik in en 19.55 uur stapte ik uit.. Bij deze excuses aan alle mensen die ik links en rechts heb ingehaald en vooral aan het oude stel op de afrit naar Drachten.
Mijn vader kon zijn rechterkant niet meer bewegen en kon niet meer praten. Door zijn non-verbale communicatie merkte ik wel dat hij m’n moeder en mij begreep. Er had zich een bloedpropje in zijn hersenen gevormd en zijn bloeddruk was veel te hoog. Voordat men bloedverdunners kon toedienen moest eerst de bloeddruk drastisch naar beneden. Dat heeft uiteindelijk anderhalf uur geduurd. Gelukkig heeft mijn moeder snel gehandeld en direct 112 gebeld. De kans op herstel is groter wanneer je binnen 3 uren na het voorval de bloedverdunners kan toedienen maar heeft ook weer een risico…
Iets voor tienen bewoog mijn vader zijn rechter arm en rechter been. De woorden “ja” en “verdomme” kwamen ook alweer uit zijn mond.. Wel maf.. Ik hoorde mijn vader vloeken en dacht op dat moment “Mooi! Hij wordt weer helemaal de oude”.
Onzekerheid, de ergste vorm van onwetendheid
Dan komt de nacht. Een spannend moment. Mijn vader daar en mijn moeder en ik naar huis. Zouden de bloedverdunners aanslaan? Of werd de mogelijkheid op een bloeding werkelijkheid? Onzekerheid is toch wel de ergste vorm van onwetendheid. Met de telefoon naast het bed in slaap vallen, valt niet mee. Toch is het mij gelukt! Mede dankzij de rosé.. Mijn moeder heeft 2 uurtjes slaap kunnen pakken. De rosé deed zijn werk niet goed bij haar..
Voor achten werd ik vanochtend wakker.. Een – waar ben ik nu weer beland – scenario schoot door mijn hoofd. Mijn moeder was al op. Na het eerste kopje koffie belde het ziekenhuis. Weer schrikken. Alleen dit keer onterecht! Mijn vader had een ontbijtje gehad. Goed nieuws dus! Normaal gesproken wordt je niet blij van dit nieuws op de vroege ochtend. Stel je maar eens voor dat iemand je opbelt en zegt “Ik heb een ontbijtje gehad!” Het praten en bewegen met zijn rechterkant ging ook beter.
Revalideren
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, zat mijn vader rechtop in bed te praten met de logopedist. Hij moest een test doen. Je ziet dan bijvoorbeeld een plaatje van een poes en moet het juiste woord erbij aanwijzen. De keuze mogelijkheden zijn dan hond, beer, poes, leeuw en konijn. Oefeningen die ik als vader nu doe met mijn bijna twee jarige dochter, Isa. Hij slaagde, op een paar foutjes na, met vlag en wimpel! Toch weer zo’n – Joepie!! Whoohoo!! en Rock on!! – moment. Daarna mocht hij voor het eerst, onder het toezicht van specialisten, wandelen. Weer een goed moment voor ons allemaal want ook hierin liet mijn vader zien dat hij al zijn functies terug wilde hebben.
Om 15.45 uur hadden we een afspraak met de dokter. We waren er al om 15.00 uur. We hadden van de logopedist de opdracht gekregen om mijn vader zoveel mogelijk te laten praten. Mijn vader zei: “Vieze pekabuna’s gehad.” Waarop ik zei: “Wat heb jij gehad!?” Mijn vader kwam niet meer bij van het lachen! Hahah!!! Een simpel woord als lift is nu een limb.. Mooi dat je in zo’n serieuze en ernstige situatie ook nog zoveel te lachen hebt.
Mijn vader.. Altijd alles precies willen doen. Opvliegend met veel gevloek en aan de andere kant ook een man van weinig woorden. Zingen is altijd zijn hobby geweest. Zal hij dat ooit weer kunnen doen? We zijn er nog lang niet.. De revalidatie zal nog een jaar duren.. Maar ik weet één ding zeker! Het is mijn vaders eer te na om het hierbij te laten.
Bijna drie jaar later
Na in totaal drie infarcten is het stabiel, zoals ze dat noemen. Mijn vader kan alleen lopen onder begeleiding van mijn moeder. Praten gaat erg moeizaam. Gelukkig begrijpt hij veel. Helaas vergeet hij ook veel. Hoe zwaar het voor mijn moeder is, kan alleen iemand begrijpen die hetzelfde doormaakt. Mijn vader is emotioneler geworden. Wat hij vroeger lekker vond, vindt hij nu vies. Af en toe kan ik hem verleiden om een lekker stukje worst te eten.
Ik weet dat de dag er aan komt dat, door ouderdom, het weer slechter zal gaan. Daar wil ik niet te veel bij stilstaan. We proberen zoveel mogelijk te genieten van de momenten die er zijn. Soms gaat dat makkelijk met een lach en soms is dat verdomde moeilijk en dan laten we een traan. Zoals laatst met Vaderdag bijvoorbeeld. Toen las mijn moeder bovenstaand verhaal nog eens voor. Dan weet je van te voren al, dit wordt janken geblazen …
Hoi Marcel, bijzonder dat je dit kwetsbare verhaal deelt op Vital Daddy. Het roept automatisch op hoe het voor mezelf zou zijn als je dit overkomt. Heeft deze ervaring invloed op je eigen vaderschap? Heb je het ook als een taak ervaren om je kinderen in dit verhaal te begeleiden?