Begin januari zat ik op een koude zondagochtend met een aantal vaders rond een knapperende houtvuur in een mooie tipi. Mannen die aangaven een authentieke en betrouwbare vader te willen zijn. En tegelijkertijd niet precies wisten hoe ze dat moesten bereiken. Maar wel wilden zoeken. Daar is moed voor nodig. Moed om een hele ochtend te zoeken naar wat de kwaliteiten zijn, die zij zich als vader toewensen.
Met moed is iets vreemds aan de hand. Wij vinden andere mensen moedig wanneer ze oprecht zijn en kwetsbaar in het uitdragen van hun verhaal. Als ze bereid zijn om in het uitdragen van hun waarheid het hoofd te stoten, te struikelen en weer op te staan. Authentiek. En liefst met een paar schrammen om te laten zien dat je overtuigingen en moed echt zijn en niet uit een schreeuwerige cursus komen.
Tegelijkertijd keuren we onszelf af als we struikelen en ploeteren wanneer we onze dromen proberen waar te maken. Als we, terwijl anderen het kunnen zien, zoeken naar hoe dat moet: leven vanuit ons hart. Dat vinden we zwak. We moeten het meteen goed doen. In één keer. Mensen zullen wel denken. Terwijl die mensen ons juist weer moedig vinden in onze zoektocht. Vreemd, inderdaad.
De vaders in de tipi voelden zichzelf helemaal niet zo moedig. Ze waren op zoek naar antwoorden, wilden delen en genoten van de ontspanning van een ochtend op een mooie plek. Er hoefde even niets. Geen kinderen, geen partner, geen buitenwereld. De tijd stond een ochtend lang stil.
Er was ruimte voor herkenning en lachen. Dat is mooi om mee te maken. De mannen kwamen erachter dat ze sommige dingen net zo onhandig doen als anderen. Of dat ze soms net zo worstelen met hoe een vader anders is dan een moeder. Ze voelen de druk van de omgeving om juist hun zachte kant te laten zien. Dus willen ze hetzelfde doen als de moeder en liefst net zo goed, terwijl ze voelen dat dat niet helemaal klopt. En dat ze dat ook helemaal niet zo goed kunnen. Die worsteling wordt lichter als je weet dat je niet de enige bent en wanneer je bevestigd wordt in het gevoel dat je juist je eigen rol kunt pakken: die van de vader die je wilt zijn.
En het scheelt veel als je weet dat er anderen zijn die het ook doen. Je moet het zelf doen, maar je bent daar niet alleen in.
Die verbinding doet mijzelf ook goed. Bij iedere vaderontmoeting of coachingssessie die ik organiseer, stap ik zelf ook in de arena. Open, eerlijk en kwetsbaar. Dat is spannend, maar geeft tegelijkertijd ook ontzettend veel voldoening.
Dat moet inspirerend en puur zijn, zo’n vaderontmoeting! Maar wij vaders, zijn dat niet zo gewend hè. Wellicht een keer je ervaringen delen op een VitalDaddy bijeenkomst?
Het is ook inspirerend! Dat wij mannen niet gewend zijn om te delen over de echt belangrijke zaken in het leven is zeker waar. Maar als je dat weet, kun je daar verandering in brengen. Be the change! Daar is moed voor nodig. Maar gelukkig hoef je het niet alleen te doen. En ik wil daar zeker een keer meer over vertellen op een VitalDaddy bijeenkomst.