Neem je niks voor en doe van alles

Als parttime werkende papa heb ik de luxe om iedere week meerdere dagen met mijn dochter door te brengen. En bijna altijd zijn deze dagen erg fijn. Maar soms zit er een dag tussen waarbij het niet helemaal lekker loopt. Dan vergeet ik waarom ik überhaupt vrij ben en wil ik meer in zo’n dag stoppen dan realistisch en wenselijk is. En dat leidt meer dan eens tot frustratie…

To do list

Wanneer ik zo’n ‘vrije’ dag voor de boeg heb, vorm ik de avond ervoor een checklist in mijn hoofd. Naast de activiteiten die Emily en ik samen kunnen gaan doen, worden daar met potlood ook nog wat andere zaken aan toegevoegd: stofzuigen zou geen overbodige luxe zijn, de berging moet nu echt eens worden aangepakt en, als het even kan, zou ik ook dat stukje voor VDRS willen tikken wat al een tijdje in mijn hoofd zit. Hmm, bijna geen schone broeken meer. Ook nog maar even een wasje draaien dan. Of twee.

Opstart

Een situatie van eerder deze week: na het ontbijt sjeest Emily door de kamer met haar step. Ik ren met haar mee en ze kraait het uit van plezier. Hoe actiever, hoe beter. En het merendeel van de tijd ben ik ook zo’n vader. Maar vandaag lukt dat niet zo goed. ‘Wat ben je aan het doen?’ hoor ik een hoog stemmetje vragen terwijl ik op mijn laptop bezig ben. ‘Papa moet even iets nakijken’, antwoord ik afwezig. Voor een tweejarige natuurlijk niet een bijzonder goed argument. Als ik nu snel dat stukje even naloop, kan ik het versturen en dan is dat ook weer voor elkaar, denk ik bij mezelf. Maar ik wil nog wat schaven en dat gaat tijd kosten. Tussendoor vraagt Emily nog altijd, volkomen terecht, om aandacht. Met een zucht sluit ik mijn laptop af en we hervatten onze bezigheden.

Tegenovergestelde van win – win

We ravotten wat en weten ons prima te vermaken, maar met mijn hoofd ben ik er niet bij. Ik baal dat ik het niet heb afgemaakt en dat achtervolgt me nu. Wanneer ik denk aan alle andere dingen die ik die dag ook nog zou willen doen, krijg ik er echt de pest in. Dubbel verlies: ik geniet minder van mijn vader-dochterdag en dat leidt ook nog niet eens tot zaken die ik kan afstrepen. En zo kabbelt de dag voort en plof ik ’s avonds op bed, uitgeput van al dat gepieker. Om vervolgens het niet afgewerkte lijstje in mijn hoofd nog eens een aantal keer na te lopen…

Alles of niets

In onze boekenkast staat een boek met de titel: “Neem je niks voor en doe van alles”. Het is een verzamelbundel met spreuken van Loesje. Die van de posters, ja. En, saillant detail, dat is ook de officiële naam van mijn vriendin. Toeval? Vast wel, maar feit is dat Loes me met regelmaat weer uit zo’n bui krijgt door te zeggen:’Stel je er nu eens op in dat je op een dag met Emily he-le-maal niets anders kunt en hoeft te doen. Dan kan het ook niet tegenvallen en ben je ’s avonds een stuk vrolijker.’ Daarmee heeft ze eigenlijk dit hele artikel in twee zinnen samengevat. Kunnen ze wel, die vrouwen. Ben ik best wel eens jaloers op.

Voldoening

It’s all in the mind maar verdomd, het werkt wel. Dat met potlood geschreven lijstje in mijn hoofd probeer ik nu zo vaak mogelijk uit te gummen waardoor ik weer veel meer in het moment bezig ben. Dagen waarin we echt plezier hebben met elkaar, zonder enige vorm van (interne) afleiding. In de avond kijk ik met veel energie terug op zo’n geslaagde dag waardoor de vermoeidheid ook nog even op zich laat wachten. Dat biedt weer ruimte om bijvoorbeeld…eindelijk dat stukje voor VDRS af te maken. Het stuk dat je nu aan het lezen bent. En toegegeven: een half uur geconcentreerd schrijven in een stil huis is een stuk efficiënter dan het uit te smeren over een dag, zonder ook maar een steek verder te komen. Dus bedankt, Loesje. Jullie allebei.