Vader in scheiding (deel 7)

Nadenken over de zomervakantie

De vraag die mij, vader in scheiding, de laatste weken ongetwijfeld het vaakst is gesteld is wat ik met de kinderen ga doen tijdens de zomervakantie. Een vraag die tot voor kort niet bepaald hoog op mijn prioriteitenlijstje pronkte. De tijd vliegt echter voorbij en dan komt er een moment dat je gedachten langzaam afdwalen naar een welkome periode van rust en bezinning. Ergens begin mei begonnen de vakantiekriebels bij mij op te borrelen; de kinderen vroegen zich inmiddels ook al af wat mijn plannen waren. Het is op voorhand een gekke gedachte dat je zometeen gedurende een periode van enkele weken exclusief met de kinderen samen bent. De zomervakantie hebben mijn exgenote en ik namelijk fifty-fifty verdeeld; 3 weken bij mij en vervolgens 3 weken bij haar. Dat betekent voor het eerst geen BSO en ingewikkelde oppasconstructies.

Alleenstaande ouder vakantie

Ik ben er maar eens goed voor gaan zitten en heb mijn oor te luister gelegd bij een aantal ervaringsdeskundigen. Wat is een ideale vakantiebestemming voor een vader met twee jongen kinderen? Eén ding stond voor mij als een paal boven water; ik moet en zal de zee zien. Ook al is dat maar voor een paar dagen. En ik wil de garantie op een beetje goed weer. Dan valt een vakantie in Nederland en/of de haar omringende landen al snel af alhoewel onze Weergod nu eindelijk zijn barmhartige kant lijkt te tonen. Een goede vriendin wees mij op de mogelijkheid om te proeven aan de geneugden van een alleenstaande ouder vakantie. ‘Mogelijkheden te over Willem’, zei ze vol enthousiasme. Goed bedoelde adviezen mag je nooit uit de weg slaan. Avonden heb ik op internet gesurft en een onuitputtelijke lijst aan adressen bekeken. Er ging een wereld voor mij open; wat een business. Mijn fantasie liet de vrije loop. Ik zag me zelf al bivakkeren in een tent op een camping vol met alleenstaande mama’s. De overweging om een spoedcursus ‘romantisch gitaar spelen voor beginners’ te gaan volgen toverde een grote grijns op mijn gezicht. Iedere avond speelde ik in gedachte bij het invallen van de duisternis zwoele liedjes; het zelfgestookte knapperende kampvuur maakte het plaatje compleet. Tegelijkertijd sloeg de twijfel toe. Zit ik er wel op te wachten om de vakantie door te brengen met overwegend gelijkgestemden; samen met mensen die min of meer verzeild zijn geraakt in een vergelijkbaar pakket. Voor je het weet verzand je in klaagzang en treurnis en dat is wel het laatste waar ik op zit te wachten. Natuurlijk chargeer ik; voor veel (prille) alleenstaanden is een dergelijke vakantie een ideale bestemming en wellicht ook een prima ontmoetingsplek om een nieuw levensmaatje te ontmoeten. Zelf heb ik het idee voorlopig even laten varen; de cursus gitaarspelen blijft overigens wel op mijn wensenlijstje staan.

Vader in scheiding -> Spain is calling

De kogel is inmiddels door de kerk; ik ga begin juli met de auto naar de Costa Brava. De afgelopen jaren heb ik een paar keer vakantie gevierd in dat gebied en dat is uitstekend bevallen. Twee weken heb ik een huisje gehuurd ergens op een kleinschalige camping langs de baai van Rosas; direct aan het strand. Een prettige bijkomstigheid is dat in diezelfde periode goede vrienden van mij ook op die camping verblijven. Wel zo gezellig lijkt mij; ook voor de kinderen.  Zij boden mij zelfs aan om te verblijven in hun vouwwagen om kosten te besparen. Dat gaat mij echter te ver hoe graag ik deze mensen ook mag; ik blijf wel erg gesteld op mijn privacy. We gaan het allemaal meemaken hoe het bevalt om straks alleen met de kinderen op pad te gaan. Mijn dochtertje heeft het er overigens nog wel moeilijk mee. Tijdens een recent logeerpartijtje bij haar nagenoeg even oude nichtje zei ze aan de keukentafel tegen mijn zus: ‘Tante Anne, soms kijk ik nog weleens in onze fotoalbums en dan vind ik het jammer dat we nooit meer met zijn viertjes op vakantie gaan’. Mijn zus moest huilen om haar rake woordjes. Haar nichtje, die lijdt aan een lichte vorm van Asperger, relativeerde de situatie op een voor haar kenmerkende wijze .’Weet je wat pas zielig is Isa? Plofkippen!!!’. Mijn dochter keek mijn zus met grote vragende ogen aan. Toen mijn nichtje uitlegde wat plofkippen waren zei ze: ‘Dat is inderdaad nog veel erger’. I love kids…