Voorbij begrip en vergeving
Regelmatig kom ik vaders tegen die een slechte relatie met hun vader hebben. Om de één of andere reden is de relatie met hem verstoord geraakt. Dat kan zijn door zijn agressieve houding of juist zijn passiviteit en afwezigheid. Deze vaders missen de emotionele band met hun eigen vader en verlangen ernaar om die alsnog met hem op te bouwen. Wat daarvoor nodig is, is meer dan begrip of vergeving. Om alsnog een sterke emotionele band met je vader op te bouwen, is het nodig dat er ruimte wordt gegeven aan jouw emoties en dat jij verantwoordelijkheid neemt voor jouw aandeel in de relatie.
Toelaten van oude pijn
Ik herinner me nog goed hoe ik een keer met andere mannen om het vuur zat en ik de aanwezigheid van mijn vader kon voelen. Deze keer ervoer ik heel sterk zijn liefde en support die ik als kind mistte en, nu hij overleden is, pas kon voelen. Of eerlijk gezegd: toe kon laten. Want zolang ik mij kon herinneren, had ik me voor hem afgesloten vanuit de overtuiging dat hij toch niet om mij gaf. Als kind heb ik zijn liefde nooit gevoeld of gezien. En omdat dat zo pijnlijk was, had ik er ooit voor gekozen om me voor hem af te sluiten. Dit totdat ik die oude pijn toe durfde te laten en onze relatie ‘aan ging kijken’.
Sleutel tot geluk
In de trainingen die ik deed om mijn verleden te verwerken en een gelukkige, krachtige en levenslustige man te worden, kwam de relatie met mijn beide ouders vaak aan bod. Of ik het leuk vond of niet: in mijn relatie met hen en hoe ik daar een weg in wilde vinden zat de sleutel tot mijn geluk. Eerst kwam mijn moeder aan bod, omdat dit zo overduidelijk was met haar epileptische achtergrond en regelmatige psychotische periodes. Een pittige combi voor een kind om mee te dealen. Ik had goed gekeken naar mijn vader en hoe hij altijd en overal voor mijn moeder zorgde en zichzelf wegcijferde. Pas later, na de zelfgekozen dood van mijn vader, stond ik er voor open om de relatie met hem onder de loep te nemen. Voor zijn dood was ik daar wel mee bezig, maar de diepte van de pijn, verdriet en boosheid durfde ik niet aan te raken. Daarmee sloot ik me nog steeds voor hem af en toen was hij er gewoon niet meer.
Volwassen houding
Ik ben blij dat ik, ondanks zijn dood, ervoor koos om met mijn vader aan de slag te gaan. Mijn eigen vaderschap was hiervoor een trigger. En ook hoe ik mij als man tot de vrouwen in mijn leven verhield. Ik mistte een belangrijk stuk informatie over mijn “man-zijn” en “vader-zijn”. Daarvoor heb ik de relatie met die eerste man in mijn leven aangepakt. Ik heb de boosheid, de pijn en het verdriet van het jongetje van toen de ruimte gegeven, ik heb gezien hoe ik onze verhouding in stand heb gehouden en heb daarin mijn verantwoordelijkheid genomen. Ik heb ervoor gekozen om in plaats van de rol van slachtoffer, de rol van volwassen man in te nemen. En vaak genoeg mis ik hem enorm en had ik hem er graag bijgehad. Bij het vuur. Samen met zijn kleinkinderen en mijn partner. Hij zou trots op mij zijn geweest. En “gek genoeg” voel ik die trots op dit moment.
Kiezen voor kracht
Mijn verhaal over de relatie met mijn vader is uniek en tegelijkertijd ook weer niet. In de verhalen van andere vaders zit veel herkenning. Ook wat betreft het blijven hangen in boosheid, pijn of verdriet, om zo een rechtvaardiging te hebben voor het niet aangaan van een pittig stuk. Of juist door hem te begrijpen en te vergeven, waardoor ik mijn eigen gevoel ontken. Mijn uitnodiging aan vaders die alsnog een goede relatie met hun eigen vader willen is om daar bewust voor te kiezen en te kiezen voor het aankijken en aanpakken van de ‘shit’ die eronder zit. De shit die jullie samen hebben opgebouwd. Zonder daarmee af te doen aan hoe jij hem als kind ervoer, of om wat hij gedaan heeft weg te poetsen. Met de keuze om het aan te gaan, geef je jezelf, je geliefde en je kinderen heel veel: een man die de best mogelijke relatie met zijn vader heeft en kracht kan putten uit zichzelf en zijn lijn van voorvaders.
Ik denk dat je t over twee verschillende vaders hebt. Namelijk je reële vader, waar je geen liefde van kreeg en de vader die je nodig had. De eerste sloot je je, wijs door ervaring en om je te beschermen, van af. De tweede bestaat niet. De liefde die je nodig had en niet kreeg en die je nu nog nodig hebt kun je alleen van jezelf krijgen.
Mooi Patrick, dank je wel.
En het geldt natuurlijk ook voor dochters en moeders, zoons en moeders, dochters en vaders. Als we de verbinding van liefde kunnen blijven voelen, heelt het.
Patrick, bedankt voor het delen van je bericht. Per toeval kom ik op je site terecht, omdat ik op zoek was naar zienswijze over een verstoorde vader-kind-relatie en de dood. Dit klinkt misschien zwaar, maar mijn schoonmoeder is zojuist haar vader verloren en ondanks haar slechte band met hem, heeft zij tot de laatste minuut voor hem gezorgd. Ze heeft er verdriet van dat ze weinig gevoel heeft bij zijn dood, dat beangstigt haar misschien zelfs een beetje. Zelf heb ik geen contact met mijn vader en dit is een bewuste keuze. Mijn vader leeft nog wel, en dat roept hierop volgend weer vragen bij mij op; wat als hij dood zou gaan, hoe zou ik mij dan voelen? Enfin, jouw visie vind ik interessant. Zelf ben ik namelijk ook veel in gesprek geweest met deskundigen en ook heb ik heel bewuste keuzes gemaakt in hoe ik in het leven wil staan: wat past hierbij en houd ik vast aan een verlangen of durf ik te luisteren naar mijn innerlijke stem en bewuste keuzes te maken die hieraan bijdragen. Niet altijd even makkelijk gezien veel denkpatronen er toch in de loop der jaren zijn ingeslopen.
Begrip en vergeving in de door jou beschreven, en misschien eigenlijk wel in alles situaties vind ik een mooi streven. Echter, naar jezelf wijzen omdat je ‘de situatie in stand hebt gehouden als kind’ is voor mij bijna pijnlijk om te lezen. Immers is er geen reden om jezelf als wel of geen slachtoffer weg te zetten. Een kind verdient en verlangt onvoorwaardelijke liefde van beide ouders en als dit er niet is kun je hier wel degelijk schade van oplopen. Natuurlijk is het aan het einde van de rit, als volwassen kind -of eigenlijk als volwassene- een keuze hoe hiermee om te gaan. Evenals dit voor jouw vader geldt. Net als MK zegt, denk ik ook: zelfliefde is de sleutel en dicht bij jezelf blijven zal ook in meer of mindere mate de toenadering en hernieuwde band met een ander (in dit geval je vader) bepalen. Het wel of niet toelaten is in beide gevallen oke. Natuurlijk is het een mooi streven om een vader weer toelaten en een band op te bouwen, mits dit past binnen je wensen en je hier misschien niets verwacht. Echter, jezelf verwijten dat je de situatie in stand hebt gehouden is mijn inziens onterecht. Het verleden is onomkeerbaar. Wel kun je NU beslissen hoe hiermee om te gaan. Kies je voor liefde (lees zelfliefde) of kies je voor angst. Met of zonder vader…
Hoi Lindsey, dank voor je reactie. Allereerst mijn medeleven met het overlijden van een dierbare.
Wat je schrijft dat de basis zelfliefde is kan ik volgen en is voor mij een deel van de ‘oplossing’. In mijn ervaring met mijn eigen werk, en met de vaders waar ik mee werk, is dat zelfkennis belangrijk is. Hoe je als kind geleerd hebt om je te verhouden tot je vader neem je mee je volwassen leven in. Dat ik mijn vader emotioneel gezien op afstand hield was voor mij als kind een manier om de pijn van de kloof tussen ons niet te hoeven voelen. En hem op afstand houden ben ik blijven doen tot ik ging verlangen om hem dichterbij te ervaren. Door me bewust te worden van mijn aandeel in onze relatie, kon ik in beweging komen en de pijn die ik als kind heb ervaren helen. Mezelf lief hebben heb ik in dat proces ook geleerd, en juist door me bewust te worden van hoe ik de dingen doe en dat niet als goed of fout te bestempelen. In essentie ben ik helemaal oké, altijd ook geweest, en ik heb manieren ontwikkeld om kindpijnen te omzeilen. Manieren die me als kind dienden, en me als volwassen man eerder in de weg gingen zitten.
Het is dat ik een diep verlangen voelde naar liefdevoller contact met mijn vader dat ik de weg naar binnen heb bewandeld. En dat kon pas nadat ik al mijn boosheid en pijn over wat hij mij aangedaan heeft een plek kon geven. Die boosheid en pijn werd ook door andere mensen aangeraakt en die kregen dan de lading die bij mijn vader thuishoorde. Dat heb ik een plek gegeven. En toen kwam het verlangen naar boven om me met hem te verbinden. Met jouw keuze om hem uit jouw leven te houden is niks mis. Weet alleen dat je je vader (of moeder) nooit uit je hart kan zetten. Wat ze ook gedaan hebben om jouw afstand te verdienen. De vraag is hoe wil je dat ze in je hart leven?
Hartelijke groet,
Patrick