“En, willen jullie weten wat het wordt..?” … Het antwoord was sneller mijn mond uit dan Femke genoeg lucht had om ‘uh’ te kunnen zeggen. “Als je het me niet vertelt, stop ik het gehele echoapparaat in je rectum.” Met een enigszins doodsbang gezicht zoomt de verloskundige in op het intieme gedeelte van mijn kind. Net zo ver tot ik precies kon zien waar het naartoe ging… Ik zweer je; ik zag mijzelf op dat moment in een roze tutu over het Damrak huppelen met mijn 4 jaar oude, in prinsessenkleding gehulde, dochter aan mijn hand. Schaamlippen, het is een meisje..?
Mijn vrouw haar ogen knalde uit haar kassen. “O-MIJN-GOD-IK-MAG-MET-MIJN-MAMA-DE-HELE-FUCKING-PRENATAL-KAPOT-KOPEN!” Niet dat ze dat niet gedaan zou hebben als Fleur een jongetje zou zijn, maar het is voor de moeder net “dat ene beetje extra”. Een meisje. Mij maakte het geen zak uit. En ik lieg niet. Ajax heeft tegenwoordig een vrouwenteam, het grootste land in Europa wordt geleid door een sterke vrouw en ondanks de leugen die feminisme heet staan er in mijn beleving voldoende sterke en krachtige vrouwen op deze wereld die schijt hebben aan onderscheid. Meisje/jongen, doe vooral je ding.
Wel wist ik vanaf dat moment precies waar ik aan toe was. Ik heb redelijk wat vrouw-ervaring op mogen bouwen met Femke. PMS, hormonen, irrationele gedachten en het logisch inzicht van een komkommer. In het kader van Valentijn: Lief en zorgzaam is ze zeker, dat dan weer wel. Dus. Nu is Fleur 3 maanden en nog een beetje dagen oud. En ik dacht; “Joh, zo’n baby blijft wel even baby enzo eh?”. Fout, fout, fout fout fout. Vandaag kreeg ik de eerste waarschuwing. De eerste van velen, vrees ik… Vandaag vertelde de medewerkster van het kinderdagverblijf mij dat, en ik meen het, ‘Fleur vandaag een beetje chagrijnig was’. O, mijn, god.
Fleur is nu een paar keer bij het kinderdagverblijf geweest. En elke keer dat ik haar daar weer op ging halen, kreeg ik een glimlach van kruin tot kruin. Vandaag verwachtte ik dit ook. Ik stap dan ook blij als een vernevelde hippie naar binnen. Maar na de opmerking over het humeur van mijn allerkleinste dook ik onder de commode en keek vanaf een afstandje naar mijn dochter. Angst overkwam mij. Zou het nu al beginnen? Stemmingswisselingen, chagrijnigheid, PMS, de haatdragende blikken zonder enige aanleiding? Ik vroeg me af of ik voldoende knoflook en houten staken in huis had..?
Gelukkig was niets minder waar. Het meisje bleek gewoon een beetje hongerig. Niet dat ze weinig gegeten had, welnee; de vrouwen op het kinderdagverblijf lijken wel een Nutrilonfabriek. Gaan we janken? Och, dan wil je vast vreten! Maar mijn dochter blijkt onverzadigbaar. In overleg met de medewerkster maak ik ter plekke nog een flesje klaar en prak deze in het smoelwerk van mijn dochter. Nog geen 3 slokken verder beginnen haar ogen te glimmen. Terwijl ze de speen tot aan haar huig naar binnenwerkt krijg ik de glimlach waar ik mij zo op had verheugd. Na het flesje volgt de boer. De boer waar zelfs de huisarts (4 ingangen verderop) ‘proost’ op zei. Ik ben onmiddellijk gerust gesteld.
Het is onvermijdelijk; Ik weet zeker dat ik over 4 jaar in een roze tutu met mijn, in prinsessenjurk uitgedoste en 2 voortanden missende, dochter over het damrak aan het paraderen ben. Dat het dan een echt meisjesmeisje is en dat PMS, ongesteldheid, onlogische tranen en gezeik mij zullen bereiken. Maar; mijn god. Zolang het vreet als haar vader, boert als haar vader en schijt als haar vader is en blijft het mijn meisje. (Lees: over 4 jaar sta ik in mijn roze tutu bij de Burger King te janken, nog kokhalzend van de lucht die mijn meisje achterliet na een beetje darmgasjes. Men zal misselijk worden. En ik trots.). Meisjes zijn stoer.
Tot oestrogeen!
@mariozwart
Lees Interacties