Daar zat ik dan tussen de familie. Iedereen was in opperbeste stemming want Oma is 85 geworden. Ik geniet van een biertje, kijk wat voor mij uit en hou mij bij mijn eigen gedachten. Niets aan die handje… Ineens draait een oom zich naar mij toe en vraagt iets in de categorie van ons aankomend kind. Op dat moment spuug ik met mach 3 het schuim van mijn biertje naar mijn schoonvader. Hoe de f*ck ga ik dit oplossen dan..?
Ik ben nauwelijks bekend om mijn subtiliteit. Ik spreek, spreek vaak en veel en naderhand denk ik nog even terug aan wat ik nu eigenlijk gezegd heb. Voorbeeldje: Als je mij vraagt wat ik van de zwarte Pieten kwestie vind dan sta ik zonder na te denken op, neem een pose aan die Vladimir Poetin niet zou misstaan en spreek op mijn eigen bescheiden manier uit dat die 20 zielige emo-jankerds in Amsterdam eens niet zo moeten huilie, en dat zij zich met de godverdomde feiten moeten bezighouden. Zwarte Piet is niet zwart omdat dat zijn/haar huidskleur is, maar zwarte Piet is zwart van het roet uit de schoorstenen! Zwarte Piet is Turks, Chinees, Leids, Nederlands, Surinaams en ik meen soms, maar dan ook heel erg soms, Duits. Aan jullie klootzakken in Zuid-Oost, leer de feiten en schaam je, schaam je diep. Het is een kinderfeest!
Maar dat vroeg de oom niet. Dus ik zit met een probleem. Femke kijkt mij verschrikt aan, schud haar hoofd en smeekt mij met haar ogen om vooral na te denken over mijn antwoord. En niet zomaar… In de auto onderweg naar oma hadden we al gerepeteerd; “Het, het, het, het, het. Spruit, spruit, spruit. Het. Spruit. Het.” In geen geval konden wij in een kamer vol familie ineens met de naam of het geslacht op de proppen komen. We zijn al een beste 37 weken goed op weg om alles zo goed als mogelijk een verrassing te houden. Onszelf nu verspreken zou 37 weken hard liegen en bedriegen compleet teniet doen…
Wat de oom nou precies vroeg, daarvan heb ik geen idee meer. Ik heb niet geantwoord. Ik ben opgestaan, heb nog een keer schaapachtig en vragend naar het gehele gezin gekeken en ben daarna gedesoriënteerd naar buiten gelopen. Ik ben pas gestopt met lopen toen ik bij Scheveningen aan het strand stond en heb daarna 9.234 krachttermen naar Engeland geslingerd. Na enige bezinning en het besef dat ik misschien een wat aparte indruk heb achtergelaten besluit ik zachtjes aan terug te kruipen. Onder het motto: Hoe langer het duurt, hoe minder kans op versprekingen.
Een paar uur later als ik rond middernacht terug ben bij oma staat Femke te blauwbekken bij de auto. Het gesprek was al lang afgelopen, en niemand bekommerde zich meer om de vraag die was gesteld. Waar is Mario gebleven..? Inmiddels hing boven Scheveningen een helikopter van de reddingsbrigade en het gehele korps Haaglanden was naar mij op zoek geweest. Een verwarde Engelsman had naar de kustwacht gebeld om te vragen wat een “latente leernicht op een driewieler” betekende. Overigens was dit niet bedoeld naar de oom, er reed echt heus een latente leernicht op een driewieler over de boulevard… Gek, eigenlijk…
Hoe dan ook. Met nog 3 weken te gaan wil ik iedereen verzoeken geen vragen meer te stellen omtrent de gezondheid van mijn vrouw, kind of mijzelf. Ik wil dat er geen opmerkingen meer worden gemaakt over de omvang van de buik van mijn vrouw, en dat het omdat het naar voren/achteren/op de schouders draagt het misschien wel een bos-elf met uienringen is. Ik wil dat jullie je even bezig houden met jezelf, en alleen maar uitgaan van deze eenzijdige communicatie. Ik beloof jullie dat binnen 3 tot 5 weken duidelijk is wat het geslacht van ons apparaat is, hoe het heet en of het 17 tenen en 2 tongen heeft.
Tot die tijd kunt u uw vragen kwijt bij ikgeeftochgeenantwoord@geenflauwbenul.nl.
Tot geboorte
@mario_zegtniets
Lees Interacties