Van kinds af aan heb ik altijd het toekomstbeeld voor ogen gehad dat ik ‘later’ een groot gezin zou hebben. Ik zag mezelf al spelend en dollend tussen een bonte schare kinderen. Ik verbaas me er dan ook niet over dat deze vanzelfsprekendheid realiteit is geworden. Ik woon nu namelijk samen met mijn lieve vrouw Monique en onze kinderen Remo, Rosa en Abel. Wat ik echter nooit in mijn visioenen had gezien, was dat ik stiefvader zou zijn. De oudste twee zijn namelijk niet van mij.
Stiefvader
Toen ik verliefd werd op Monique, waren Remo en Rosa al 5 en 8. En om eerlijk te zijn, ook toen stond ik eigenlijk niet echt stil bij het stiefvaderschap. Sowieso was dat woord veel te zwaar beladen. En ik was verliefd, dus ik kon de hele wereld aan. “Ze horen er gewoon bij, dit klusje klaar ik wel even.” Dacht ik. Super Stief komt eraan! Vol goede moed stortte ik me in dit nieuwe avontuur. Na drie maanden was Monique zwanger, en na een half jaar woonden we samen. Ik verhuisde van Utrecht naar Amsterdam en opeens woonde ik midden in een gezin, mijn nieuwe samengestelde gezin. En ik moet eerlijk zeggen, ik ben mezelf behoorlijk tegengekomen. Al mijn illusies over kinderen en de daarbij horende opvoeding konden linea recta de prullenbak in. Zo maakbaar is het allemaal niet. En waar je er met een eigen baby langzaam ingroeit, sta je er als stiefvader meteen midden in. Ik werd gedwongen mezelf opnieuw uit te vinden.
Stiefdochter ophalen…
Ik weet nog goed dat ik Rosa de eerste keer ging ophalen bij een vriendinnetje. Ik zat op de fiets er naar toe, en was als de dood dat ze niet mee wilde. Dat ze ging schreeuwen “je bent mijn vader niet!” en gewoon weigerde mee te gaan. Wat moest ik doen als dit scenario werkelijkheid zou worden? Wat zouden die ouders wel niet denken? Wie ben ik om haar dan daadkrachtig mee te nemen? Ik was per slot van rekening ook nog maar kort in haar jonge leven. Aiks! Gelukkig bleken al mijn angsten voor niets. Rosa luisterde gewoon en ik voerde een heel normaal gesprekje met de moeder van het vriendinnetje. Gewoon zoals ouders dat doen. Toch? Nou ja, hoe ik dacht dat het hoorde. Want hoe gaat dat eigenlijk, zo’n ouderlijk gesprek? Ik voelde me een kleine schooljongen op bezoek bij de burgemeester. Zoekend naar de juiste omgangsvormen. Opeens zag ik mezelf staan, midden in mijn nieuwe gezinsleven. Bij wildvreemde mensen mijn kersverse stiefdochter ophalen. Een stoomcursus ouderschap.
Vader én stiefvader!
En nu, bijna 6 jaar later, kijk ik met trots en voldoening terug op de afgelopen jaren. We vormen met zijn vijven nu een gezellig gezin, en mijn stiefkinderen hebben een goede band met hun vader. Hij is ook in mijn leven gewoon ‘papa Ross’. Het is voor ons allemaal vanzelfsprekend hoe het gaat. De kinderen beseffen net als ik dat ik hun vader niet ben, maar dat ik wel een ouder ben in hun leven. En zelfs Abel, mijn eigen zoon, gaat er met zijn kleuterbrein gewoon vanuit dat hij ook een stiefvader heeft. “Want als papa stiefvader is, dan heb ik toch ook een stiefvader?” Ik had het vroeger nooit op deze manier voor mogelijk gehouden, maar ik ben blij dat ik deze bijzondere vorm van het gezinsleven mag ervaren.
Leuk blog Eelco, en lekker relax zoals je er in zit! Wellicht ken je de term bonusvader of -papa al? Een moderne en positieve duiding van het begrip stiefvader, heb ik weer van een vriend gehoord. Geen eigen verzinsel :-).
Hoi Eelco zo mooi beschreven dat ik bijna jagloers word… Hoe je beschrijft dat je Rosa ophaalt, ik zie het zo voor me. Go-Go-Go Super Stief! En Abel… die heeft het mooi allebei. Hoe cool is dat!