Een vader-zoon klassieker: pappa langs de lijn bij het voetbal op zaterdagochtend. M’n zoon Milo (6) speelt sinds een paar maanden bij de F-jes. En ik ben, noem het maar, een betrokken vader. Het is de aard van het beestje, ik vind het gewoon leuk. Op donderdag help ik waar ik kan bij de training en op op zaterdag bij de wedstrijden. En die zijn vaak vroeg. Ik kan wel zeggen heel vroeg.
De glimlach van een Kind
Neem nu vanochtend. We speelden om 8.30 uur ‘uit’ bij een club een kilometer of 10 hier vandaan. Dat betekent dus opstaan als ware het een doordeweekse werkdag…. Even hup snel eten en dan met z’n allen (spelertjes en een compleet 1 op 1 begeleidingsteam) op weg naar de uitwedstrijd. En ik geniet er echt van om die mannetjes te zien spelen! Milo’s team heeft als traditie dat ze eerst even in een heuse scrum het Wilhelmus zingen. Onze nationale hymne schalde dus vanochtend stipt half negen uit 12 frisse jongenskelen over het mooie sportpark. En toen de wedstrijd. De mannetjes speelden erg goed en het werd 5-2 voor ‘ons’. En Milo had ook nog 2 doelpunten gescoord. Wat was hij blij en trots. Na de eerste goal (de 3-2) maakte hij juichend een volledige ereronde in zijn ‘virtuele’ fantasiestadion. En dat glunderende koppie. De glimlach verdween niet meer van z’n gezicht. Heerlijk om dat als vader te zien en mee te beleven! Want, al scoorde ik niet vaak vroeger, ik kan het nog zo terughalen. Dat heerlijke gevoel als je die bal in de touwen ziet gaan. De blijdschap daarna. Je kijkt naar je zoon, maar de herinneringen van vroeger komen zo weer naar boven. Het was koud. Erg koud. Maar de ervaring is hartverwarmend!
Lees Interacties