Op volle toeren
Het co-ouderschapsprogramma draait inmiddels op volle toeren. Het behoorlijk complexe schema zit al goed in m’n hoofd geprent. Als vrienden er belangstellend naar vragen duizelt het hen voor de ogen. ‘Als wij het maar begrijpen’, roep ik dan gekscherend terug. De kop moet ik er wel goed bijhouden. Onze kinderen leiden namelijk een sportief leven. Een veel sportiever leven dan hun ouders. Voetbal, turnen, hockey, gym, Sport BSO; noem maar op. En dat vaak meerdere keren per week.
Logistiek gedoe
Iedere dag is het opletten geblazen welke spullen er meegenomen moeten worden naar school. Toen wij nog samenwoonden was dat niet zo mijn ding. Het turnbroekje ziet er net even anders uit dan het gymbroekje (ja ja, meiden zijn kieskeurig), de schoenen voor de Sport BSO mogen niet in de gymzaal, wel of geen legging tegen de kou enz enz. Ik ben niet armlastig maar om voor alle sporten dubbele outfits aan te schaffen gaat me (nu) te ver. Resultaat is wel dat het een heel logistiek gedoe is. Zeker als je bedenkt dat alles ook op tijd gewassen moet zijn voor de overdracht naar mijn aanstaande ex (hoe zeg je dat eigenlijk?). Het zal wel een keer wennen; er zijn ergere dingen op de wereld.
Genieten van de puinhoop
Ik heb mij voorgenomen om het huis op orde te houden. Dat scheelt het halve werk volgens mijn moeder. Kijk, aan dat soort tips heb je wat . Op de dagen dat de kinderen er niet zijn is mijn huis smetteloos. Wellicht dat er ergens nog wat op de grond ligt maar dat is het dan wel. De wasmand is nagenoeg leeg en het aanrecht is opgeruimd; het oogt haast surrealistisch. Vorige week riep een vriend dat het wel een museum lijkt bij mij thuis. Die opmerking plaatste hij natuurlijk middenin het kinderloze tijdperk. Twee dagen later had hij er vast een andere mening op nagelaten. Het leek wel of er een bom was ontploft; van het één op het andere moment. Dat was wel even slikken zeg. De modder van onder de schoenen trok een spoor door het huis. Jassen lagen links en rechts op de grond. Hans en Grietje zouden jaloers zijn geweest van alle kruimels op de grond. De gezelligheid en herrie van kinderen in huis is overweldigend. Zeker als de TV, de I-pad en de I-pod elkaar tegelijkertijd proberen te overstemmen. Grappig hoe snel je went aan de silte maar ook aan het doorbreken daavan.
Stille getuigen
Het hele proces hebben wij in een rap tempo doorlopen. Veel mensen kijken daarvan op. Alsof het not done is om zoiets heftigs als een scheiding in zo’n betrekkelijk korte tijd tot een goed einde te brengen. De mediator moet in ieder geval een gelukkig mens zijn. Het mediatontraject hebben wij namelijk van te voren afgekocht. Er blijft voor hem een leuk bedrag aan de strijkstok hangen. De scheidingspapieren zijn inmiddels getekend. Een bijzonder moment kan ik je vertellen. Tijdens ons trouwen werden wij beiden vergezeld door twee getuigen. Nu zaten we ook weer zij aan zij maar verder alleen aan tafel; als stille getuigen van ons eigen afscheid. Met een brok in de keel. Bij zoiets als een scheiding past bescheidenheid en bezinning. Geen pottenkijkers in de woonkamer die op gepaste wijze het gebeuren gadeslaan. Die avond ben ik maar gaan eten bij een goede vriend, toevallig ook één van mijn getuigen op mijn bruiloft. Samen zaten we buiten in de tuin op een muurtje een beetje voor ons uit te staren; het bord op schoot. Hij sloeg een arm om mij heen en sprak de bemoedigende woorden: ‘Het komt allemaal weer goed met jou vriend. De zon gaat weer volop schijnen’. Hij sprak de woorden uit zoals alleen een goede vriend deze woorden uit kan spreken. Het is goed zo……
Wordt vervolgd
Prachtig geschreven kerel. Je vriend heeft gelijk. Het komt allemaal weer goed met jou! Zeker weten, vriend!