Nu mijn vrouw er langzaamaan steeds zwangerder uit begint te zien lijkt het erop dat mijn papagevoelens ook langzaam aan sterker worden. Door de hormonen van mijn vrouw ligt er een verbod op zeggen dat ze dikker wordt. (maar dat ze zegt dat ze zelf het gevoel heeft dat ze kolossaal is mag schijnbaar wel…). Er zijn al een hoop dingen veranderd in huis, maar het lijkt erop dat ik langzaamaan ook ‘meezwanger’. Of mijn broeken zijn geslonken of mijn buik wordt dikker. Overigens verteld ze mij wel heel duidelijk dat ik te dik word. Ik heb zelfs even verplicht op de weegschaal bij de verloskundige moeten staan om te bewijzen dat onze weegschaap thuis echt niet het juiste gewicht aangeeft. Schrik, misschien toch wel tijd dat ik zelf een beetje op ga letten wat ik allemaal naar binnen schuif.
Een naam kiezen…
Ook bij het bedenken van namen begint het ineens toch wel heel erg te kriebelen bij mij. Gaan we de baby vernoemen en willen we iets meegeven aan de baby met haar of zijn naam. Misschien kiezen we wel gewoon alleen voor een mooie naam en verder niets. Allemaal zaken waar mijn vrouw en ik vaak over praten. Daarnaast worden de ‘lijstjes’ erbij gepakt. Kraamzorg moet worden geregeld en we moeten bedenken waar mijn vrouw gaat bevallen. Thuis of toch in het ziekenhuis. Wat zijn de mogelijkheden en onmogelijkheden. Allemaal keuzes die je samen als aanstaande ouders moet maken. Gelukkig zijn mijn vrouw en ik het vaak met elkaar eens, geen avonden achter elkaar discussie. Momenten waarop ik besef welke verantwoordelijkheden er bij het ouderschap horen.
Druk in de buik
Al een aantal weken is het zo dat mijn vrouw thuis komt uit haar werk en ’s avonds op de bank ploft en dan tegen me zegt;” Het is zo druk in mijn buik “. Een grapje dat het kindje papa’s genen heeft is dan ook snel gemaakt. Voordat ik fysieke problemen kreeg was ik altijd in de weer. Ik gaf mezelf weinig tijd om op de bank te zitten of even een moment van ontspanning te zoeken. Ik was altijd aan het sporten, als ik even zat dan zag ik wel in mijn ooghoek iets wat toch nog even gedaan moest worden. Een avondje gewoon een filmpje kijken was voor mij nogal een opgave. Nog steeds heb ik daar moeite mee, maar langzaam aan lijk ik te accepteren dat het niet anders is.
In het begin was het nog een wonder, de eerste keer dat ze de baby voelde. Was het nou echt de baby of zijn het darmen die gewoon in beweging zijn? Ja, op een gegeven moment was het haar wel duidelijk. Als haar darmen dit soort gevoel te weeg brachten dan kwam er toch iets niet goed. Ik heb mijn hoofd op haar buik gelegd, heb tegen de baby gepraat, maar helaas was er voor mij nog niet veel te voelen of te horen. Mijn vrouw was superenthousiast en ik kon in haar ogen zien dat ze er blij mee was. Eindelijk een gevoel van leven! Niet steeds weer 4 weken wachten op een bezoekje bij de verloskundige om er zeker van te zijn, maar gewoon elke dag leven voelen. Hoe prachtig! De verloskundige had mij verteld dat ik toch binnenkort echt wel zelf de baby aan de buitenkant zou kunnen voelen. Dag na dag heb ik mijn veel te koude handen op de buik gelegd, maar steeds was er niets. Totdat wij op zondagavond in bed lagen en ze tegen mij zei: ‘Nu moet je ff voelen!”. Ik was al bijna in slaap, toch maar even voelen. Daar was het dan, alsof de baby zachtjes op de buik klopte. Hallo Papa, ik ben er echt wel hoor!
Voelen is weten!
Wat een verschrikkelijk mooi moment. Ik hoor erbij! .. Nu word ik echt papa..
Tegelijkertijd kwamen er ook andere gevoelens en andere ideeën boven. Wie ben ik, wat kan ik betekenen en hoe wil ik zijn als vader. Voor het eerst was het niet meer een kwast die ik vastpakte om mezelf voor te bereiden, maar ging ik nadenken. Een hoop dingen dwarrelen vanaf dat moment door mijn hoofd. Dingen waar ik jullie vast nog meer over ga vertellen maar op dit moment wil ik vooral nog even in het gevoel blijven.
Hoera, ik heb gewoon mijn eigen kindje gevoeld!
Lees Interacties