Zinloos geweld

De 41-jarige Richard Nieuwenhuizen uit Almere is afgelopen zondag zodanig toegetakeld dat hij aan zijn verwondingen is overleden. Richard was een actieve clubman en bovenal een enthousiaste voetbalvader. Zoals er gelukkig zoveel zijn. Ik schaar mij ook onder die categorie. Misschien is dat wel de voornaamste reden dat ik zo geraakt ben. Richard moet niet dood zijn. Hij moet vlaggen. Zijn zoon toejuichen langs het veld. Hem na afloop van de wedstrijd een aai over de bol geven. Vertellen hoe trots hij is. Samen cola drinken in de kantine. Frietje erbij. De verhalen aanhoren in de auto op weg terug naar huis. Gewoon vader zijn. Maar het lot besliste anders. Hij had pech. Botte pech. Een stel onverlaten moest zo nodig  hun agressie botvieren. Volkomen van God los. Tuig van de richel. Dat is het. Ik heb er geen andere woorden voor. Jongelui nota bene. Opgeschoten jochies die in één klap hun eigen leven te grabbel gooien. Onbegrijpelijk. Het hele land spreekt er schande van. Richard is niet meer. Hoe triest ook. Wat rest zijn herinneringen, boosheid en onbegrip. Hopelijk trekken we hier lering uit. Richard mag niet voor niets zijn gestorven. Het geweld, niet alleen op de voetbalvelden, moet voor eens en voor altijd afgelopen zijn. Daar ga ik mij hard voor maken als Jeugdvoorzitter van een plaatselijke voetbalclub. Maar eerst gaan mijn gedachten uit naar zijn familie en dierbaren.