Zomaar een conversatie tussen Milo van 6 en zijn vader. “Pap?”. “Ja, jongen”. “Ik wil een nieuw spel op de PC”. “Welk spel dan jongen?”. “Nou ja, het is wel voor 18+, maar is heel erg leuk!”. “Leuk? Hoe gaat het spel dan?”. En dan volgt er een verhaal vol passie. Dat je auto’s afpakt, hiermee mensen omver rijdt, met geweren schiet, pepper spray spuit. En door de politie overhoop geschoten wordt. Het gaat in dit specifieke voorbeeld over de game GTA, wat staat voor Grand Theft Auto, een 18+ spel.
Het is maar een spelletje
“Nou dat klinkt als best een agressief spel.” zeg ik. “Nee hoor, helemaal niet. Je kunt ook hele leuke dingen doen, zoals pizza’s bestellen en lekker eten!”. “Waarom denk je dan dat het voor 18+ is?” besluit ik te vragen. “Dat weet ik niet hoor. Want het is gewoon echt niet eng. Het is heel cool. En het is maar een spelletje!”. “En hoe weet je dit allemaal van dat spel?” “Omdat ik het al een keertje bij m’n vriendje T heb gespeeld. En A heeft het ook!”.
Wat nu?
Ja daar zit ik dan. Rotsvast vertrouwen in de karakterstructuur van m’n zoon. De schat. De lieverd. Zit helemaal geen kwaad in. Maar toch voelt het niet goed natuurlijk. Een mannetje van 6 (bijna 7) en dit soort games, dat kan niet. Welke uitwerking heeft dit? De mannetjes worden vaak geïnspireerd door grotere broers. Of in die geval via via door grotere broers van vriendjes. Ik heb Milo uitgelegd dat ik het geen goed plan vind. Dat het niet voor niks voor 18+ is.
Lastig
Maar ik heb hem ook verteld dat het voor mij als vader lastig is (omdat ik ook wel begrijp dat het natuurlijk loeispannend is, dit soort dingen!). En dat ik het fijn vind dat hij zo goed onderscheid kan maken tussen de ‘echte wereld’ en de wereld van de games. Ik heb hem ook verteld dat er mensen zijn die dat niet kunnen. Die dit soort spellen ‘in het echt’ uitproberen en mensen overhoop schieten. “Maar ik wil dat spel zo graag.” besluit Milo…
Ik ben heel erg benieuwd hoe andere vaders hiermee omgaan. Hebben jullie dit al bij de hand gehad? Hoe gaan jullie hiermee om?
