Zomaar een conversatie tussen Milo van 6 en zijn vader. “Pap?”. “Ja, jongen”. “Ik wil een nieuw spel op de PC”. “Welk spel dan jongen?”. “Nou ja, het is wel voor 18+, maar is heel erg leuk!”. “Leuk? Hoe gaat het spel dan?”. En dan volgt er een verhaal vol passie. Dat je auto’s afpakt, hiermee mensen omver rijdt, met geweren schiet, pepper spray spuit. En door de politie overhoop geschoten wordt. Het gaat in dit specifieke voorbeeld over de game GTA, wat staat voor Grand Theft Auto, een 18+ spel.
Het is maar een spelletje
“Nou dat klinkt als best een agressief spel.” zeg ik. “Nee hoor, helemaal niet. Je kunt ook hele leuke dingen doen, zoals pizza’s bestellen en lekker eten!”. “Waarom denk je dan dat het voor 18+ is?” besluit ik te vragen. “Dat weet ik niet hoor. Want het is gewoon echt niet eng. Het is heel cool. En het is maar een spelletje!”. “En hoe weet je dit allemaal van dat spel?” “Omdat ik het al een keertje bij m’n vriendje T heb gespeeld. En A heeft het ook!”.
Wat nu?
Ja daar zit ik dan. Rotsvast vertrouwen in de karakterstructuur van m’n zoon. De schat. De lieverd. Zit helemaal geen kwaad in. Maar toch voelt het niet goed natuurlijk. Een mannetje van 6 (bijna 7) en dit soort games, dat kan niet. Welke uitwerking heeft dit? De mannetjes worden vaak geïnspireerd door grotere broers. Of in die geval via via door grotere broers van vriendjes. Ik heb Milo uitgelegd dat ik het geen goed plan vind. Dat het niet voor niks voor 18+ is.
Lastig
Maar ik heb hem ook verteld dat het voor mij als vader lastig is (omdat ik ook wel begrijp dat het natuurlijk loeispannend is, dit soort dingen!). En dat ik het fijn vind dat hij zo goed onderscheid kan maken tussen de ‘echte wereld’ en de wereld van de games. Ik heb hem ook verteld dat er mensen zijn die dat niet kunnen. Die dit soort spellen ‘in het echt’ uitproberen en mensen overhoop schieten. “Maar ik wil dat spel zo graag.” besluit Milo…
Ik ben heel erg benieuwd hoe andere vaders hiermee omgaan. Hebben jullie dit al bij de hand gehad? Hoe gaan jullie hiermee om?
Hee Marius – tja, dilemma? Je zoon ziet het verschil wel tussen echt en niet echt. En ik verwacht ook niet dat een kind van het spelen van GTA een crimineel zal worden. Maar wat wel bewezen is in diverse onderzoeken is dat kinderen na het zien van een gewelddadige film of een gewelddadig computerspel in de directe tijd daarna geneigd zijn om problemen met geweld op te lossen. Alleen dat is voor mij een reden om dit soort spellen niet in huis te halen. En er zijn tegenwoordig zo veel mooie, grappige alternatieven die een stuk minder gewelddadig zijn. Je zou samen met je zoon op zoek kunnen gaan naar een spel dat jullie allebei leuk vinden. Zoals Gesundheit voor de iPad. Groet!
Hoi Jeroen, dank voor je reactie! Ja eens. Alternatieven zoeken! Dank voor de tip: Gesundheid! Hier zijn Minecraft, subway surfer en Pou populair!
Het is een moeilijke kwestie. Maar even een vraagje, heb jij vroeger toen je 6 was ook niet met een klappertjes pistool cowboytje of soldaatje gespeeld? Ik neem aan dat je nu ook niet schietend en moordend over straat gaat 😉 Kinderen zien het als een computerspel daar waar wij het relateren aan realiteit. Het is een moeilijke kwestie. Volgens mij moeten we daar eens een forumdiscussie over opzetten.
Dank je Erwin, je raakt de kern. Soldaatje en cowboytje spelen… prachtig was dat. Zij zien het echt als spel en niet als realiteit. Het ‘beleid’ van de ouders verschilt nogal. Ik krijg kindjes over de vloer (vriendjes) die alle spellen spelen, terwijl andere de meest onschuldige zelfs niet mogen. Het is toch vooral je gevoel volgen als ouder lijkt me. Kijk naar de clip van Robbie Williams in Candy, waarin de een na de ander van de sokken gereden wordt. Vindt Milo juist echt gaaf! Wellicht kunnen meer ouders hier hun licht op de kwestie laten schijnen?