Hopen op een wonder
Het hele land leefde de afgelopen weken hartstochtelijk mee tijdens de vermissing van Julian en Ruben. Tegen beter weten in hoop je op een wonder. Op een goed gezinde hand van boven. Op nota bene eerste Pinksterdag werd het onheilspellende nieuws bekend gemaakt. Koude rillingen liepen over mijn rug. De broertjes zijn gevonden in een afwateringsbuis. Verstopt door hun volledig ontspoorde vader. Een horrorscenario die alleen maar verliezers kent. Mama blijft alleen achter. Vreselijk. Je vraagt je af wat hun vader in Godsnaam bezielde.
Het krokodillenbrein
Ooit hield een collega een vurig betoog over de onpeilbare werking van ons krokodillenbrein; onze hersenstam zeg maar. Daar waar onze oerinstincten liggen verscholen. Hij beweerde dat in ieder mens een potentiële moordenaar schuilt. ‘Ook een ogenschijnlijk fatsoenlijk mens is in uitzonderlijke gevallen in staat om afschuwelijke handelingen te verrichtingen’, zei hij. Natuurlijk heeft hij gelijk, hoe beangstigend het ook mag klinken. Met enige regelmaat lees ik met ongeloof over weerzinwekkende familiedrama’s met dodelijke afloop. Er lijkt geen kruit tegen gewassen; alle hulpverlening ten spijt.
Bezinning aan tafel
Met mijn kinderen heb ik de situatie aan de keukentafel besproken. Mijn zoontje van 10 bracht het terloops ter tafel. Die ochtend had hij er ook al over gesproken bij een vader in de auto op weg naar een voetbaltoernooi. Toen werden op de achterbank scenario’s bedacht hoe het allemaal is gelopen; zoals alleen kinderen dat op een aanstekelijke en haast schaamteloze wijze kunnen doen. Feiten en fantasie lopen volledig door elkaar heen en leidden tot de wildste gedachtenspinsels. ’s Avonds aan tafel was de sfeer anders. Kinderen hebben tijd nodig om de betekenis van heftig nieuws een plek te geven. We hebben elkaar maar een stevige knuffel gegeven en de hoop uitgesproken dat de jongens, mocht er een hiernamaals zijn, gelukkig worden. ‘Net zoals de gebroeders Leeuwenhart hè papa’,’ voegde mijn zoontje er aan toe.
Geen woorden voor. Een hele natie achterlatend met vragen. Onbeschrijfelijk leed voor de moeder. Dit nooit meer.