Kunnen vaders dan toch iets?

WOW! Nog nooit eerder riep een blog van mijn hand zoveel reactie op als Vaders kunnen echt helemaal niks. Blijkbaar zorgde het gegeven dat moeders flink kunnen klagen over de opvoedkundige kwaliteiten van hun partner voor veel herkenning. Daarnaast werd ik ook offline aangesproken door bekenden die het stuk hadden gelezen. Saillant detail: dit waren met name moeders. Velen van hen gaven aan zichzelf in het stuk te herkennen, of in ieder geval een of meerdere vriendinnen te hebben die ze diezelfde zinnen, letterlijk(!), hadden horen uitspreken. Vaak zeiden ze dit met een glimlach. Maar wat kunnen we daaruit concluderen?

Niet beter of slechter

Allereerst: ik geloof niet dat moeders met opzet de opvoedingsstijl van de vader bagatelliseren. De afgelopen decennia is er een beeld ontstaan dat de moeders nu eenmaal de betere opvoeders zijn. En dat beeld wordt maatschappelijk breed gedragen. Zelf denk ik dat we eerst moeten accepteren en erkennen dat moeders en vaders nu eenmaal in veel gevallen een andere manier van opvoeden hebben, ieder met eigen sterke punten. En dat door een combinatie van deze kwaliteiten het kind kan floreren in zijn of haar ontwikkeling. Moeders zijn zorgzaam, bieden bescherming en wanneer er getroost dient te worden, is er geen betere en fijnere plaats dan de schoot van mama. Dat is een gevoel dat krachtiger is dan alle ratio daaromheen. Dat zie ik ook terug bij mijn eigen dochter wanneer ze ziek is.

Kwaliteiten van de vader

Maar wanneer we in het bos of bij een speeltuin zijn en het dametje wil klimmen en klauteren, weet ze mij feilloos te vinden. En ik stimuleer haar om iedere keer weer iets nieuws te proberen. Hoger, verder en spannender. Binnen een fractie van een seconde kan ik haar opvangen, maar blijf bewust wat verder van haar vandaan zodat ze wordt uitgedaagd om het zelf te doen. En het is een schitterend gezicht, wanneer ze met dat koppie, blakend van trots, aan mama vertelt dat ze het ‘helemaal zelf’ heeft gedaan. Op die momenten zie ik haar gewoon groeien! Dat lijkt mij zeker een bijdrage aan de ontwikkeling.

Vaders moeten niet moederen!

En zeg eens eerlijk: wij vaders laten onze kinderen echt niet verhongeren. Ja, de kleurencombinatie van broek en T-shirt kan soms wat ‘gewaagd’ genoemd worden en ook het inpakken van de tas (oeps, luier vergeten!) wil wel eens wat stroef verlopen, maar is dat nu echt zo erg? Een veelgehoorde opmerking is dat het moet ‘zoals het hoort.’ En daarmee wordt vaak bedoelt: zoals de moeder het graag zou willen. Dat is een hardnekkig beeld dat is ontstaan vanuit de traditionele rolverdeling. Op zich is daar ook helemaal niets mis mee. Het wordt wel vervelend wanneer de ene groep het handelen van een andere groep structureel gaat afkeuren. En stiekem weten moeders dat zelf dus ook merkte ik dus aan de reacties op mijn vorige blog.

Ieder in zijn eigen kracht

Dus zolang wij onze kleintjes niet met twee verschillende sokken, een volle poepluier of een mond vol aangekoekte appelstroop de deur uitsturen, mogen we verder best een beetje buiten de lijntjes kleuren. Daarmee zeg ik niet dat we nonchalant moeten zijn in de opvoeding, want geborgenheid en zorg in het huis(houden) zijn aspecten die we ook goed moeten beheersen. Maar daarnaast moeten we ons zeker blijven focussen op waar wij als vaders het beste in zijn: onze kinderen leren om hun grenzen te verleggen, nieuwe avonturen te laten beleven en hen het gevoel mee te geven dat wat er ook gebeurt, papa er altijd zal zijn wanneer dat nodig is. En daar mogen we best een beetje trots op zijn.