Pubers? ’t komt best goed!

Van gillen naar chillen

Als vader van iets oudere kinderen (11, 14 en 15) hou je je bezig met hele andere dingen dan als ze nog onder de 10 zijn. Onder de 10 ben je druk met speelafspraakjes (veel gillende kinderen om je heen), verkleedpartijen, de kamer volbouwen met Lego, aangevuld met Kapla en wat ze verder nog in de schuur kunnen vinden. Boven de 10 wordt het anders, zeker als ze naar de ‘middelbare’ gaan. Er wordt niet meer gespeeld, althans niet meer openlijk. In het begin wordt er nog wel veel gevoetbald, maar dat gaat op een bepaald moment over op ‘chillen’. En muziek maken, dat dan wel, in ons geval. Meestal wordt er dan verzameld in het grootste huis of het huis waar ze de meeste vrijheid krijgen. En dat is niet bij ons, wij interesseren ons voor wat onze kinderen doen, wat niet altijd in dank afgenomen wordt. Wat wij belangstelling noemen, vinden zij al snel bemoeien. Tenzij je het goed uitlegt, dan snappen ze het gelukkig wel. Gevolg is wel dat ze uitvliegen naar vrienden waar de ouders niet thuis zijn of minder ‘belangstelling’ voor ze hebben. En wij vinden dat best jammer. Onderdeel van het proces van ‘loslaten’.

‘It grows on you!’

Het rare is dat je er naartoe groeit, ik zou nu niet meer moeten denken aan krijsende kinderen over de vloer, ’s ochtends drie kinderen aankleden, eten geven en op tijd op school afleveren. En in die tijd moest ik er niet aan denken dat mijn kinderen hun eigen gang zouden gaan, op de fiets overal heen (met al die gevaren onderweg!). Uitgaan, vriendinnetjes, ruzies via de sociale media etc. Aan dat laatste zal ik nooit wennen, denk ik, maar goed. Thuiswerken wordt ook makkelijker als ze wat ouder zijn, je hoeft je niet te excuseren als je net een klant aan de lijn hebt en er zet er net één een keel op. Nu zetten ze muziek op, maar één investering en je hebt er geen last van: allemaal een goede koptelefoon!

Voor de vaders met (nu nog) kleine kinderen: het komt allemaal goed, met een beetje (veel) belangstelling!