Halverwege januari, op de 3e verjaardag van ons zoontje Joas, verlieten we de berg waar we sinds september 2015 hebben gewoond (Jesse woont met vrouw en 3 kinderen sinds 2015 in Zuid-Spanje, red.). De meeste spullen brachten we eerder al naar onze nieuwe plek. Wij noemen het ‘la tierrita’ oftewel ‘het landje’. Een stukje olijfboomgaard aan de rand van een klein dorpje aan de rivier. Op de betreffende verhuisdag moet het topstuk meegenomen worden, ons huis: de yurt, een ronde tent uit Mongolië. En de laatste spullen proppen we ook nog snel in de auto’s. De grote kinderen, dochter Imma en zoon Joas, zitten achterin de auto vlak naast hun huisdieren de cavia en het konijn. De kleine jongen, baby Levi, hangt lekker bij mama in de doek wanneer we de berg afhobbelen.
Luxe
Aangekomen op het landje staan vrienden klaar met hun camper waar we gebruik van mogen maken zolang de yurt nog niet staat. Het is donker aan het worden, dus volgt er een korte instructieronde door de camper waarna we beginnen ons te installeren. De kinderen zijn door het dolle van het avontuur en van moeheid. Die nacht en de 7 nachten daarna slapen we met z’n 5-en op het bankbed. Ik kan je vertellen, dat is krap! Maar, vanaf nacht 3 sliepen ook Laura en ik best goed. Als je maar moe genoeg bent. En de kinderen? Die zijn ongelofelijk flexibel, die slapen overal.
Dus was het feest toen na een kleine week de yurt stond. Met de hulp van vrienden was de klus uiteindelijk in 2 ochtenden geklaard. We konden bijna niet wachten om ons huisje in te richten zodat we er weer konden slapen. De yurt was een zee van ruimte vergeleken met de camper en we genoten er volop van. Die avond, toen de kinderen lagen te slapen, konden we kiezen. Zullen we op de bank gaan zitten? Of aan de tafel? Straks lekker weer uitgestrekt in bed liggen…Wat een luxe na zo’n stapje terug!
Moment-opname
Een vriendin stuurde ons wat foto’s die ze maakte tijdens de opbouw van de yurt. We bekeken ze op een avond terwijl we terugblikten op de week. Naar één foto keek ik wat langer en dat had Laura blijkbaar ook gedaan. Ze merkte op: “Stel dat je deze foto van jezelf zag toen je 15 was, zou je die man willen zijn? Zou je trots zijn als je werd zoals je nu bent?” Ik vond dat eigenlijk wel een hele goede vraag. Een mooie manier om naar de foto te kijken. En misschien had ze wel gezien of aangevoeld wat er met me gebeurde toen ik de foto bekeek. Zo’n moment-opname van jezelf waarbij je iets anders ziet dan wanneer je simpelweg in de spiegel kijkt.
Durf te vragen
De vraag die mijn vrouw me stelde die avond raakte me. En daarom noem ik hem hier. Misschien kom jij ook eens zo’n momentopname van jezelf tegen en komt deze vraag in je gedachten. Ik stel voor dat je hem dan voor jezelf beantwoord. En niet enkel van ja of nee. Maar concreter. Wat maakt dat je die man wil zijn? Of juist niet wil zijn? Wat maakt het waarom je trots bent op die man, op jezelf, in dat moment van de foto? Wat van die momentopname komt overeen met je vroegere verlangen hoe je wilde worden? Wat niet? En wat kan je met dat gegeven?
Als je vader bent
De stap naar de reflectie op je vaderschap is vanuit hier snel gemaakt. Toen je 15 was, was je hoogstwaarschijnlijk niet zo bezig met het idee dat je vader wilde worden. Andere kanten van de volwassen mannelijkheid spraken je vast meer aan. Maar er waren zeker vaders (bijvoorbeeld van vrienden) waar je tegen op kon kijken. Misschien ook je eigen vader? Vaders die iets uitstraalden wat jij ook wilde ontwikkelen. Later, als je groot bent. Als je zeker bent. Als je sterk bent. Als je alles weet. Als je vader bent.
Mocht je de kans krijgen om gedachten hierover met je partner te delen, doe dat dan vooral. Voor haar geldt immers in zekere zin hetzelfde. Stel haar bijvoorbeeld deze vraag wanneer je een momentopname van haar tegenkomt waardoor jij geraakt wordt. Mijn vrouw stelde me deze vraag niet zomaar. Zij zag iets in me. Toen ze verliefd op me werd. Maar ook nu, in dagelijkse momenten. In momenten die voorbij komen. Iets dat ik niet in mezelf kan zien. Iets dat anders aan mij voorbij zou gaan wanneer zij er niet de aandacht op zou vestigen vanuit haar perspectief. En ik ben blij dat ze dat met me deelt op deze manier. Dat zie ik als een waardevolle attentie.
Blijven dromen
Weet je nog, dat je 15 jaar was en droomde? Droomde dat je een man zou worden die ertoe doet? Dat je iemand zou vinden die in jou ziet wie jij kan zijn? Die jouw potentieel ziet? En er bovendien in gelooft dat je het kan waarmaken? Weet je nog, wat het was dat je verlangde te worden? Ik hoop dat je er nog wat van kunt terughalen. En dat het je richting mag geven nu het zover is.
Nu je vader bent.
Lees Interacties