Schoolvoetbalkampioenschappen

Kriebels in de buik

Als jonge knaap lag ik vroeger van te voren nachten wakker in aanloop naar de plaatselijke schoolvoetbalkampioenschappen in Zutphen. Voordat de periode van slapeloosheid aanbrak was ik al druk in de weer om vriendjes die op andere scholen zaten op te naaien. Dat gebeurde natuurlijk wederzijds; heerlijk was dat. Een paar weken geleden was mijn eigen zoontje aan de beurt. Ook hij heeft zichtbaar het schoolvoetbalvirus te pakken. Ontelbare keren attendeerde hij mij erop dat ik vooral niet moest vergeten om te komen kijken, hoe goed zijn elftal wel niet was en op welke wijze zij het kampioenschap zouden vieren; de rasoptimist. Zijn aanstekelijke enthousiasme bezorgde mij weer kriebels in de buik. Even wenste ik mijzelf weer dat onbevangen jongetje van 10. Het jongetje dat vol zelfvertrouwen met zijn Quick-kicks onder het veld betrad en ondertussen stiekem keek of het leukste meisje uit de klas wel langs de lijn stond.

Gouden gelegenheidsduo

Aanvankelijk zou ik die woensdagmiddag alleen maar komen kijken op de velden van ESA in Arnhem; een majestueus sportcomplex waar je bijna zou verdwalen. Edwin van Groningen, vader van een vriendje van mijn zoon, had zich opgeworpen als coach. Een leuke enthousiaste vent waar ik het goed mee kan vinden. Vooral omdat wij op een vergelijkbare manier tegen het activeren en inspireren van mensen aankijken; dat schept toch een band op de één of andere manier. Edwin werd op het laatste moment geconfronteerd met een paar extra spelertjes die werden toegevoegd aan het ‘kampioenselftal’. Een foutje van de school maar dat mocht de pret niet drukken. Mijn buikgevoel zei dat hij wel wat assistentie kon gebruiken langs de lijn. Even meende ik namelijk een radeloze blik in zijn ogen te ontdekken bij het gadeslaan van 11 opgeschoten jochies.  Zonder te aarzelen bood ik mijn hulp aan. Een opgeluchte glimlach viel mij ten deel. We keken elkaar indringend aan en dachten hetzelfde: ‘Dit gaat helemaal goedkomen’. Een gouden gelegenheidsduo was geboren….

Als een stel idioten langs de lijn

Vanuit mijn rol als jeugdvoorzitter van een plaatselijke voetbalclub hamer ik er altijd op dat trainers, leiders en ouders zich netjes gedragen langs de lijn. Zo probeerde ik onlangs nog een uitermate gedreven voetbalvader te behoedden voor hartklachten. Diezelfde voetbalvader tikte mij tijdens het schoolvoetbalkampioenschap met een vriendelijk doch afkeurende blik op de schouder toen ik onze jongens naar een overwinning coachte. Mijn compagnon stond 30 meter verderop de voorhoede te coachen en het aanvallende middenveld. Ik concentreerde mij op de verdediging en de keeper. We gingen beiden helemaal op in onze gelegenheidsrol; af en toe gunde we elkaar een instemmende blik en staken we de duim op naar elkaar. En ja, dan vergeet je al snel dat de scheidslijn tussen normaal gedrag en naar idioterie-riekend gedrag een dun lijntje is. Tijdens één van de wedstrijden hadden we de scheidsrechter bijna tot wanhoop gedreven door om-en-om in het veld te gaan staan coachen. Dat vond de beste man -die zijn rol overigens wel heel serieus nam- niet bepaald plesant. Wijzelf hadden ondertussen de grootste schik en onze jongens leverden uiteindelijk een puike prestatie af; ze werden afgetekend schoolvoetbalkampioen. Mijn zoontje liep met zelfgenoegzame blik op mij af en zei: ‘Ik zei toch papa dat we kampioen zouden worden’. Gevat riep ik terug: ‘Maar dat was nooit gelukt zonder Edwin en mij’. Hij hoorde het niet eens meer en stond alweer op de middenstip te hossen met zijn schoolvoetbalkameraadjes.