Vaders kunnen echt helemaal niks

Sinds een paar weken gaat mijn dochter naar dansles. Een uur lang mag ze springen, dansen en kan ze zich uitleven. Aan de andere kant van de deur genieten de ouders van een cappuccino in een van de weinige kinderloze uurtjes van het weekend. En terwijl dochter Emily iets nieuws leerde, deed ik dat ook. Het was mijn vuurdoop in de wonderlijke wereld van een clubje ‘andere ouders.’ En na afloop klapperden mijn oren!

In de minderheid

Daar zat ik, als nieuweling nippend aan mijn koffie de gesprekken op te vangen van de twee moeders tegenover mij. Ze treffen elkaar al zo’n maand of vijf iedere week en dat was te merken. Hun favoriete onderwerp? Vaders. En dan met name de opvoedkundige onkunde van hun eigen partners. “Hij moest vanochtend de tas voor zwemles inpakken. En meneer kon natuurlijk de zwembroek weer niet vinden. Op een gegeven moment zei ik, laat maar, ik doe het zelf wel. Ga jij maar iets anders doen.” De andere moeder knikte instemmend. Niet veel later belde de partner van een van hen, en zo te horen verliep het gesprek niet erg soepel. Zuchtend hing ze op en mompelde “Hij had maar één taak en zelfs dat kan hij niet.” Even wilde ik hen attenderen op het feit dat er ook een vader aanwezig was, maar besloot in plaats daarvan nog maar eens in mijn kopje te kijken en een slok te nemen. Dat leek me een beter alternatief. Veiliger ook…

Oorzaak

Onderweg naar huis bleef ik er over nadenken. Was dit een representatief beeld van de moderne vader? Vrienden van me met jonge kinderen zijn stuk voor stuk betrokken vaders en deinzen niet terug voor het verschonen van een luier, het investeren van tijd in de opvoeding of taken in het huishouden. Maar wanneer we talloze websites en gesprekken aan de koffietafel mogen geloven, zijn we slechts uitzonderingen op de regel. Forums van populaire sites staan vol met verhalen van moeders die zich beklagen over het feit dat ze alles alleen moeten doen, steevast gevolgd door steunbetuigingen en nog meer opmerkingen in felle bewoording zoals: “Ik heb er ook zo een thuis zitten. Dan kan ik het maar beter zelf doen.” En met name dat laatste vind ik erg fascinerend.

Kip en Ei verhaal

Want is het echt zo dat de huidige generatie vaders zich nog altijd te weinig met de opvoeding en zorg voor de kinderen bezighoudt? Of zou het zo kunnen zijn dat hij dat wel degelijk probeert, maar daarvoor niet altijd de ruimte krijgt? Veel vaders zijn vlak na de geboorte erg onzeker en twijfelen of ze het wel goed doen en dan spreek ik ook over mijzelf. Wanneer ik met regelmaat zou horen dat ik het fout doe en dan ook nog eens met de toevoeging “ik doe het zelf wel”, kan ik me voorstellen dat het proactieve er wel eens af zou kunnen gaan. Ik ben de eerste om toe te geven dat mijn aanpak soms wat slordiger is dan die van mijn vriendin, zoals bijvoorbeeld bij het inpakken van een tas, of bij het provisorisch maken van een staartje. Maar is dat nu echt onoverkomelijk? Voor mijn vriendin gelukkig niet. Ze accepteert dat ik het op sommige vlakken anders aanpak. Al moet ze soms wel lachen om de manier en het uiteindelijke resultaat. Maar we laten elkaar in onze waarde.

Twee kanten

Natuurlijk heeft ieder verhaal twee kanten en met het feit dat ik dit als vader schrijf op een website over vaderschap, heb ik natuurlijk wel een beetje de schijn tegen. Dit blog is dan ook bedoeld om te prikkelen. Ik verwijs je graag naar onderstaand citaat uit een erg mooi artikel, geschreven door Anne Elzinga voor de website J/M voor Ouders. In mijn optiek vat deze alinea het onderwerp perfect samen:

‘Moeders denken dat vaders niks kunnen. Dat ze alles zelf in de hand moeten houden, omdat het anders allemaal in het honderd loopt. Door dat te denken maken moeders het zichzelf onnodig moeilijk. Vaders kunnen namelijk net zo goed opvoeden en opruimen als moeders. Het enige wat moeders hoeven doen, is ons op ons woord geloven en accepteren dat wij andere keuzes maken. Wij spelen liever met de kinderen, dan dat we met een zakdoek en stoffer en blik achter ze aanlopen. We laten ze heel veel dingen zelf uitzoeken. En wij ruimen ’s avonds de hele boel in een keer op. Als onze vrouwen tenminste eens wat zouden laten liggen voor ons.’

Discussie

Ook de komende weken zal er weer worden gedanst en gepraat. Ik twijfel of ik het onderwerp ter sprake zal brengen wanneer daar een opening voor is. Voor mijn gevoel wordt namelijk niet het volledige verhaal verteld. Maar misschien, en dat scenario is een stuk waarschijnlijker, laat ik het maar lekker voor wat het is. Wanneer er weer eens een dergelijk voorbeeld de revue passeert, schuif ik stilletjes mijn stoel naar achteren om bij de bar nog maar eens een koffie te bestellen. En terwijl Emily danst, ontspring ik de dans op een andere manier.