Ondernemend en kritisch als ik ben, heb ik me na de geboorte van mijn eerste kind ondergedompeld in de wereld van voedselallergie. Nodig, want na enkele maanden bleek Rowin in zeer complexe mate allergisch te zijn: geen noten, geen rauwe groente, geen gluten, zeker geen dierlijke eiwitten, dus geen melk en ga zo maar door. Zo dwong de situatie mij meer te leren over voeding, de ingrediënten, eetgewoonten, vitaliteit, allergieën, enzovoort?
Maar ja, wat geloof je, wie geloof je, wat werkt, wat klopt niet, wat wel? 14 jaar geleden was er veel minder bekend over voedselallergie. En stond gezonde voeding veel minder in de belangstelling. In een restaurant stonden ze je vaak raar aan te kijken als je het had over “… geen dierlijke eiwitten a.u.b., gaat dat lukken?”. Vaak was het ‘nee, dat kunnen wij niet of iets als “Oh, dus vlees kan niet; boter en kaas kan wel toch?” Ook ontdekten we al snel dat de medische kennis in Nederland wat voedselallergie betreft nog steeds veel te leren had. De allergoloog zat met zijn handen in het haar; wist het ook niet meer. Het bleef bij een diagnose. Hoe mee om te gaan, laat staan op te lossen, tja, dat was toch even wat anders. “Veel sterkte met uw situatie meneer!” Ook het consultatiebureau viel ons lastig met opmerkingen als “Uw kind moet toch echt vast voedsel gaan gebruiken, straks kan het niet kauwen”. Ook werden de bekenden grafieken tevoorschijn gehaald en trok men conclusies dat er een groeiachterstand was. Onze uitleg dat ons kind al ruim 6 maanden borstvoeding kreeg en mijn vrouw een uitgebreid dieet volgde zonder koemelk (met groeihormonen) kwam niet over. De groeicurves zijn namelijk gebaseerd op kinderen die met name koemelk als babyvoeding krijgen, en kinderen die mensenmelk krijgen groeien fysiek eenmaal minder snel; die energie gaat vooral naar de neurale ontwikkeling van het kind… Niet dat ik hier nu een pleidooi houd voor moedermelk. Het is maar dat je het weet.
De consequenties waren dat er een wereld voor mij openging op voedingsgebied. Daarvoor gooide ik als niet-vader onbezorgd en onwetend mijn winkelwagen vol met allerlei producten. Nu ben ik me – sinds 1999 – goed bewust geworden van wat ik al die tijd aan eten naar binnen heb gewerkt. Ik denk vooral steunend op een redenatie van “Het smaakt lekker volgens mij, in Nederland wordt alleen gezond voedsel verkocht, de houdbaarheidsdatum is ok, dus kopen.” Hoe bijziend kun je zijn. Het is natuurlijk onzin, maar je houd jezelf lekker voor de gek, wel zo makkelijk.
Het was voor mij dus een soort wake-up call. Maar wel een die langzaam op gang kwam en niet meer ophield. Want het duurde wel een paar weken voordat ik echt besefte wat voor impact de voedselintoleranties en -allergieën van mijn kind op ons als gezin hadden. Je manier van inkopen, van boodschappen doen verandert ingrijpend. Ten eerste moet je op zoek naar nieuwe gerechten of creatief worden met wat wel kan. Vervolgens het afwerken van het boodschappenlijstje. Ik rende niet even snel de AH binnen. Nee, het was product voor product omdraaien en analyseren. Wat zit er in. Oh dat, nee daar zit dit in dus dat kan niet. Volgende. Zo waren we al snel voor zeg 10 boodschappen een halfuur bezig. Natuurlijk, het leereffect kwam wel op gang, maar toch. Het kostte veel tijd.
En toch, toch heeft al die moeite mij veel opgeleverd. En merk ik elke dag dat mijn kinderen daarvan profiteren. En ik zelf ook. Boodschappen doe ik jaren heel anders. Er belandt niet snel meer iets in mijn kar zonder dat ik de ingrediënten ken. Deze vader heeft zijn lessen wel geleerd.
Als je slim bent keer je ook eens wat vaker die producten om. Gewoon, de eerstvolgende keer als je weer in de supermarkt je ronde doet. Let maar op: binnenkort weet je niet wat je ziet. Al die vaders die producten checken in de lokale AH of Jumbo. De levert nog nodige zenuwachtige supermarktmanagers op… Boodschappen doen, dat doen vaders vanaf nu anders!
Lees Interacties