Eindelijk sneeuw

Zaterdagochtend 24 januari 7:00 uur:

Krraaaaaaak, Daar ging de deur van de slaapkamer open… zoals bijna ieder weekend begon het ritueel van het opstaan weer met het geschuifel van kleine kindervoetjes door de slaapkamer. Bij wiens kant zou hij nu staan? Kan ik mij nog even omdraaien of krijg ik vandaag de koude kinderbeentjes tegen me aan? Ah, de beurt was aan mama deze keer. Ik mag mij nog een keer omdraaien. Ik kijk toch even uit het raam en zie…. SNEEUW!

Klaar wakker! Yes eindelijk sneeuw, en nog in het weekend ook! Dat wordt een weekend van sneeuwpoppen, sneeuwballengevechten en lekker sleeën. Als kind speelde ik al vaak buiten.  Als er dan nog eens sneeuw was gevallen of de slootjes dichtgevroren waren, was ik de hele dag buiten. Ik voelde mij weer kinds worden. Nadat we vorig jaar geen winter hadden gehad was ik ervan overtuigd dat we het gemiste plezier dubbel en dwars zouden inhalen.

In mijn enthousiasme wijs mijn zoon op de sneeuw die is gevallen. Zijn eerste reactie is: Yaay, sneeuwballengevechten! Dat begint goed. Ik was al enthousiast om heerlijk met mijn kleine man buiten te ravotten en hij heeft er ook zin in! Wat kan er mis gaan?

Dan het moment van de kleren aantrekken. “Trek die blauw broek maar aan, die is lekker warm voor buiten.” “Maar ik heb het niet koud hoor buiten. Ik wil mijn bruine broek aan. “ En natuurlijk wil hij ook weer net niet die trui aan die jij bedacht had. Je weet wel, die met dat warme kraagje. Nadat we de behoeften van hem en van mij uitgesproken hadden én overlegd te hebben over de juiste broek en de perfecte trui, voor deze dag buiten hebben we toch net die kleren aangetrokken die ik voor ogen had en gaan we naar beneden. “Klaar om de sneeuwpop te maken?” vroeg ik. “Nee” zegt Sean. “Ik wil niet meer buiten spelen. Ik ga met mijn klei spelen.” Daar sta je dan met met één handschoen al aan…..

Wat doe je dan? Hoe ga ik hier mee om? Hij wil duidelijk iets anders dan dat ik voor ogen had. Teleurgesteld schenk ik een kopje thee voor mezelf in en ga op de bank zitten. Ik pak nog even een magazine erbij en sla net de eerste paar pagina’s om terwijl de kleine man aan het knutselen is. 15 minuten later komt mama naar beneden…

Is zij uiteindelijk toch degene geweest die nog eventjes kon blijven liggen. Dat heeft ze weer goed voor elkaar 😉
Afijn, ze stapt de kamer binnen en ziet de sneeuw. “Wauw! Moet je eens kijken wat een sneeuw er ligt. Zullen we naar buiten gaan?” Met stomheid geslagen was ik toen ik de woorden “Ja, daar heb ik zin in.” hoorde.

Ik begreep er niets van. Natuurlijk had ik nog zin om met de kleine man te ravotten en om voor de 2e keer sinds zijn geboorte een sneeuwpop te maken, en ik wilde mij niet laten kennen dus ik trok mijn handschoenen aan en ging mee naar buiten. We hebben een geweldige sneeuwpop gemaakt en elkaar ‘ingepeperd’.

Maar dan komt het moment dat de teentjes koud worden en de handschoenen kleddernat zijn geworden van het sneeuw en gingen wij weer met z’n allen naar binnen. Tijd voor een flinke beker warme chocolademelk.

Ik overdacht, de gang van zaken in de ochtend en merkte dat ik misschien iets teveel mijn eigen wensen en behoeften de ochtend leidend liet zijn en niet genoeg stil stond bij de behoeften van mijn 4-jarige. Hij heeft al een flinke eigen wil en weet dus heel goed wat zijn behoeften zijn. Terwijl ik dit stuk schrijf zie ik op papier wat ik gezegd heb. Doe dit, Pak dat, Trek dit aan…. Tja, als ik dit soort ‘opdrachten’ zou krijgen, had ik ook geen zin meer gehad om iets te doen.

Ik heb drie dingen geleerd deze ochtend.
1. Ik vind sneeuw nog altijd erg leuk (op mijn vrije dag dan)
2. Sean vindt sneeuw-(poppen, ballengevechten) ook erg leuk
3. In mijn enthousiasme kan ik té directief zijn.

Vanaf nu ga ik nóg beter letten om mijn communicatieve vaardigheden, met name als ik enthousiast ben. Juist die momenten van enthousiasme, maar ook haast, frustratie of (je eigen) vermoeidheid, dat zijn net de momenten dat je als ouder mogelijk even voorbij gaat aan wensen en behoeften van jouw kind. Wat en leerzame ochtend was dit voor mij en dan is het nu pas 11:00 uur. Ik ben erg benieuwd wat de rest van de dag brengt! Maar nu eerst maar eens die kop chocolademelk…

fa58185d-c5b8-4ddb-b787-6c4c8547df6e  IMG_3012  eb530c3c-7575-4d38-a615-e26a903966b3

Robin de Jong

Lees Interacties

Reacties

  1. Hier staat er ook één te stuiteren als er sneeuw valt! Buitenspelen blijft voor deze man een dingetje voor de rest van zijn leven :-). Zeker met sneeuw. Als jij eerst alleen de sneeuw in gedoken was, was de kleine man je onherroepelijk gevolgd. Let maar op! Goed en enthousiast voorbeeld doet goed volgen, dat is ook communicatie ;-).

Laat een antwoord achter aan Marjolijn Offeringa Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *