Vader in scheiding (1)

Het langzaam dovende vuurtje

Ik ga scheiden. Nooit verwacht maar toch is het nu een feit. ‘Scheiden’, een onheilspellend woord waar ik altijd een allergie voor heb gehad.  “De koek is op”, hoor je mensen wel eens zeggen. En ja, de koek is inderdaad op. De afgelopen jaren is het vuur langzaam gedoofd in de denkbeeldige kachel van mijn vrouw.  Ik dacht steeds een beetje zuurstof toe te voegen maar vergat te kijken naar het effect. Dom dom dom. Je leeft je leven en probeert er wat van te maken. Het heeft geen zin om elkaar de schuld te geven van het mislukken van een relatie. Beiden ben je verantwoordelijk voor het onderhoud. De één niet meer of minder dan de ander. At the end moet je wel kunnen zeggen dat je er alles aan hebt gedaan om het weer goed te krijgen.

Moedig besluit

Onze relatie begon zoals verreweg de meeste relaties bestendig. Ruim 15 jaar geleden. Smoorverliefd waren we op elkaar. Die ogen van haar…….onweerstaanbaar. Nog steeds. Eigenlijk zijn haar ogen alleen maar mooier geworden maar onze karakters botsten te veel. Gevoelsmatig groeiden we langzaam uit elkaar terwijl ik wel verliefd bleef op haar ogen. Mijn vrouw had de moed om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Ik had dat hoogstwaarschijnlijk zelf niet gedurfd. Misschien hecht ik teveel aan de veilige basis van het gezin. Is mijn opofferingsbereidheid dusdanig groot dat scheiden koste wat het kost geen optie was. We hebben immers twee schatten van kinderen. Daar draag je samen verantwoordelijkheid voor. ‘Dan maar een beetje minder gelukkig’, dacht ik vaak heimelijk. Natuurlijk  doe je jezelf dan tekort. En je partner. En je kinderen. Het individuele geluk is een groot goed. Een goede vriend van mij zegt altijd: “Als je niet gelukkig bent met jezelf, word je dat ook niet met een ander”. Hoe fijn is het voor kinderen als papa en mama constant ruzie maken? Kinderen voelen bovendien haarfijn aan of de ouders op een gezonde liefdevolle manier met elkaar omgaan. Maar kinderen zullen zelf altijd kiezen voor harmonie.   Eén ding stond voor mij al snel als een paal boven water…..ik mag nooit het geluk van mijn vrouw gijzelen ten koste van mijn eigen geluk. Dat zou ik nooit op mijn geweten willen hebben als ik straks als bejaarde man terugblik op mijn leven. Dat maakt het loslaatproces overigens niet minder makkelijk. Ook al weet je rationeel dat je samen een verstandig besluit hebt genomen.

Je leven op de kop

Eind januari is de kogel door de kerk gegaan. Er is in de tussentijd heel veel gebeurd. Je wordt geleefd. Letterlijk en figuurlijk. Vooral de eerste weken sliep ik slecht, droomde ik de zwartste scenario’s en nam de onzekerheid met de dag toe. Het scheidingsproces is wat dat betreft bepaald geen sinecure kan ik je vertellen. Er komt zoveel op je af waar je geen weet van hebt. En ondertussen moet de focus ook gericht zijn op de kinderen. Voor hen heeft een scheiding misschien wel de grootste impact. Gelukkig zijn jonge kinderen doorgaans  flexibel maar dat gaat alleen op als je als ouders op een normale manier blijft communiceren met elkaar. Rollebollend over straat gaan met elkaar werkt in alle opzichten contra-productief. Feit is dat je leven volledig op de kop staat. Je kop in het zand steken is geen optie. De wereld draait gewoon door. Er moeten allerlei keuzes gemaakt worden. Wie blijft in het huis wonen? Hoe verdelen we de opvoeding van de kinderen? Hoe gaan we het financieel allemaal regelen? enz enz enz

De resetknop

We zitten nu middenin het proces. Er ligt nergens een draaiboek klaar waar je moet staan na een week of 8. Laat staan hoe je je moet voelen? We varen wat dat betreft op ons kompas. Dat werkt verbazingwekkend goed. Tot nu toe in ieder geval. Als we zo meteen alles hopelijk goed hebben geregeld ga ik maar eens op zoek naar de resetknop van mijn leven. Dan stel ik alles opnieuw in. Misschien wel weer naar de fabrieksinstellingen. Wordt vervolgd…………….