Papa, ik wil je niet kwijt.

Het is augustus 2012 en ik ben ruim een jaar gescheiden. Voor het eerst ga ik als alleenstaande papa met mijn zoontje op vakantie. Weken van te voren zit ik al in spanning. Ga ik niets vergeten, is alles wel goed geregeld en kan ik het twee weken naar mijn zin hebben samen met mijn zoontje. Ik heb een stacaravan gehuurd op een niet al te grote camping in de Ardennen. Er is een speeltuin, een zwembad, kinderdisco en ook een klein animatieteam dus alles moet goed gaan. Geen massa, maar gewoon een leuke kindvriendelijke camping.

Eindelijk is het dan zover. Mijn leasebak die ik toen nog had is tot de nok gevuld. Mijn halve huisraad is mee dus het is bijna onmogelijk dat ik wat vergeten ben. Mijn kleine jongen van zes jaar steekt met zijn hoofd door het open dak en maakt mij op een wel zeer duidelijke manier kenbaar dat het tijd is om te vertrekken.

Het feest kan beginnen!

Knallende house muziek dendert uit de speakers. We gaan we op reis naar de Ardennen. Het feest kon beginnen, dachten we. Eenmaal aangekomen pakte we alles uit. De caravan werd zorgvuldig ingericht en al snel waren alle keukenkastjes gevuld met meegebrachte etenswaar. Alsof ze in de Ardennen geen supermarkt hadden dacht ik nog bij het opruimen. De bedden werden opgemaakt en de kasten voor de kleding werden zorgvuldig ingericht. Niets werd aan het toeval overgelaten. Er kon dus niets meer misgaan.

Helaas was de werkelijk anders. Toen we de volgende dag wakker werden was mijn zoontje niet lekker. Niet lekker is nog zacht uitgedrukt. Lijkwit was hij en hij was aan de dunne. Zijn voorhoofd was warm en er zat geen energie meer in. Om het geheel compleet te maken ging het ook nog eens regenen. Niet zomaar regenen. Nee, het kwam met bakken uit de lucht en in korte tijd was de camping omgetoverd tot een grote modderpoel. Daar zit je dan in je caravan. Een ziek kindje, de hemel die openbreekt en we zijn op vakantie. Echt een feest dus…

Om er toch maar het beste van te maken bouwde ik de eettafel en de banken om tot een grote loungebank. Alle kussens en dekbedden werden verzameld om een fijne knusse hoek te creëren. Muziekje aan, laptop en de tablet erbij en zo kwamen we de tijd wel door samen.  Uitzieken en wachten op mooi weer was onze eerste prioriteit.

Alles wordt beter

Na drie dagen was mijn zoontje opgeknapt en het weer begon ook langzaam op te klaren. Regenen deed het nog wel maar in ieder geval waren het niet meer onafgebroken plensbuien. Mensen waren bezig om hun auto uit de bagger te bevrijden en langzaam kwam de uitgestorven camping weer tot leven. Kinderen speelde tussen de buien door in hun korte broek in de plassen en het was heerlijk om die kids door de bagger te zien ronddartelen. Mijn zoon waagde zich nog niet buiten en ik dacht dat het kwam omdat hij nog niet helemaal de oude was.

Maar na een dag of vier was mijn kleine jongen nog niet buiten geweest. Of in ieder geval waagde hij zich niet uit het zicht van de caravan. Ik begon mij af te vragen wat er was en er is maar één manier om daar achter te komen. Ik vroeg hem waarom hij niet lekker ging zwemmen of met andere kinderen ging spelen op de camping. Veel kwam er niet uit maar ik voelde dat er meer aan de hand was. Later sneed ik het onderwerp weer aan en na een paar gerichte vragen kwam het hoge woord er uit: “Papa, ik ben bang dat ik de caravan niet meer terug vind.”

Ik reageerde laconiek en zei hem dat hij zich daar niet druk over hoefde te maken. Iedereen wist caravan 96 te vinden dus dat kon geen probleem zijn, probeerde ik hem te overtuigen. Hij droop af waardoor het mij leek dat er meer aan de hand was. Toen ik doorvroeg kwamen er tranen en zei hij uiteindelijk dat hij bang was dat ik niet meer in de caravan zou zijn als hij terug zou komen. Damn, hij was bang dat papa wegging. Dat was per slot van rekening een jaar geleden ook gebeurd bij de scheiding. Ik ben toen weggegaan om tijdelijk bij een vriend in te trekken.

Ik schrok enorm van zijn opmerking en brak in tranen uit. Zijn angst was namelijk ook mijn angst. Ook ik was bang om hem kwijt te raken. De band tussen moeder en kind is namelijk zo sterk dat een vader altijd op de tweede plaats staat. Neem daarbij mijn onzekerheid die ik als vader had en mijn lage zelfbeeld en je hebt de ideale situatie om in een angst vast te zitten en elkaar daarin te versterken. Na een jaar kwam dus het hoge woord er uit. Mijn kind was bang zijn vader kwijt te raken. Ik voelde een stroom van erkenning en liefde door mij heen stromen. Hij gaf mij de bevestiging die ik zo hard nodig had. Indirect zei hij namelijk: “papa, ik wil je niet kwijt.”

Het gesprek wat volgde met mijn zes jarige kind vol met innerlijke wijsheid en kracht was enorm mooi en liefdevol. Het was een gesprek waarin we elkaar vonden en ik kon hem met tranen in mijn ogen zeggen dat papa nooit bij hem weg zou gaan. Het was voor ons beide heel intens waarbij we allebei onze emoties de vrije loop lieten. Ik kwam er dus achter dat we al die tijd elkaars angst spiegelde en dit gesprek gaf een enorme opluchting en ruimte. Hij was waarschijnlijk ziek geworden omdat hij goed voelde dat ik vol spanning zat voor de vakantie. Het waren opgekropte emoties die er uit kwamen en vanuit zijn gevoel wilde hij ook het beste voor mij.

Vertrouwen

Vanaf dat moment werd alles anders. Onze band werd stabieler en we gingen meer praten over onze verlangens. Ik probeerde hem te leren dat praten over je gevoel enorm kan helpen als je ergens mee zit. Opkroppen leidt er toe dat je vast komt te zitten in jezelf terwijl het delen van dit gevoel mensen dichter bij elkaar kan brengen.

De vakantie verliep vanaf dat moment prima. Hij ging naar buiten, maakte vriendjes en hij kon mij loslaten en genieten. Het vertrouwen kon groeien omdat we de eerste zaadjes hadden geplant. Nu, zes jaar laten zijn de wortels van vertrouwen sterk en onverwoestbaar. We kunnen elkaar loslaten en vrij zijn omdat we weten dat onze liefde de basis is voor een mooie vader-zoon relatie.