Vader in scheiding (deel 8)

In naam des Konings

Het is zover, de beschikking is binnen. Vader in scheiding nadert zijn eind. In naam van onze kersverse Koninklijke Hoogheid; een twijfelachtige eer valt ons ten deel. Wat nog rest is de inschrijving in de Gemeentelijke basisadministratie en dan is alles formeel afgerond. Het is best een gek idee dat een griffier in ‘het verre’ Amsterdam onze echtscheiding openbaar heeft uitgesproken. Zonder getuigen; gewoon als een hamerstuk. Mijn exgenote en ik hebben, op de dag dat de beschikking op de deurmat viel, bij haar op de trap een portie zitten janken. In zekere zin een heel bijzonder en waardevol moment om mee te maken. Niet zozeer omdat de vertwijfeling toesloeg maar meer omdat wij ons realiseerden dat er juridisch gezien nu echt een einde is gekomen aan onze relatie van ruim 16 jaar. Het afscheidsgevoel bungelde in grote tranen over onze wangen.

Vader in scheiding, enige twijfel

Recent sprak iemand over een turboscheiding toen ik hem vertelde over onze aanpak. Ik kon er wel om lachen; een turboscheiding. Hoe komt hij er op? Feit is wel dat wij het hele proces snel hebben doorlopen. Eind januari is immers de kogel door de kerk gegaan en 5 juni is de beschikking afgegeven. Achteraf gezien past dat ook wel bij ons. Daar waar een gemiddeld stel doorgaans weken aan voorbereidingstijd nodig heeft voor een grote aankoop toonden wij onze besluitvaardige impulsieve kant. Zo schaften wij onze keuken destijds aan in een middag, werden vakanties altijd binnen een paar uur afgetikt en kochten wij onze huizen na een nachtje slapen. Alleen over de beslissing om kinderen te nemen namen we wat langer de tijd maar dat lag voornamelijk aan mij. Nu de druk van de ketel is normaliseert onze relatie zich gelukkig. We lopen elkaar niet meer in de weg zodat wederzijdse ergernissen achterwege blijven. Een verademing voor ons allebei en natuurlijk ook voor onze kinderen die verrassend goed om blijven gaan met de situatie. Er ontstaat nu meer en meer ruimte om op een normale wijze gesprekken te voeren. Dat voelt goed. Zo goed zelfs dat we ons geregeld afvragen waarom het ons nu wel lukt en in een relatie al lange tijd niet meer. Dan rijst telkens weer de vraag of we wel de juiste beslissing hebben genomen. Natuurlijk hebben we dat, daar ben ik van overtuigd maar toch.. . Ik mis mijn exgenote nog iedere dag. Vooral ons onovertroffen gekibbel en de vaste ritueeltjes waar ik z0 van kon genieten; ze zit nog diep in mijn systeem. Andersom is dat ook het geval vertelde zei mij laatst. Het gevoel van elkaar missen is een bewijs dat ondanks alle ruzies er ook veel mooie momenten samen waren. Dat is een geruststellende gedachte en dat zal ik blijven koesteren.

Mama is boos

Dat het helaas niet iedereen lukt om op een beschaafde manier de scheidingszaken af te wikkelen is een feit. Dat zeg ik overigens niet met een grote grijns op mijn gezicht. Ik ben de laatste tijd de tel kwijtgeraakt wat betreft het aantal stellen dat elkaar het licht in de ogen niet meer gunt. Het ene verhaal is nog weerzinwekkender dan de ander zonder te overdrijven. Op de ochtend dat ik met het schrijven van deze blog begon keken mijn zoontje en ik samen naar Mama is boos. Deze legendarische film heb ik vroeger nog in de bioscoop gezien net zoals haar voorgangster Schatjes.  We hebben weer kostelijk moeten lachen om het onvermogen van twee volwassenen om in het reine te komen met elkaar. Jan Julius staat voor mij symbool voor het rebelse kind dat gebukt gaat onder de tirannie van mama en papa. In deze film gaat alles natuurlijk over de top maar de diepe wederzijdse haat laat zien waartoe mensen in staat kunnen zijn. Mijn zoontje keek mij tijdens de film af en toe aan met een blik die leek te zeggen: ‘fijn dat jullie ons dit besparen papa’. Ik knikte steeds maar instemmend terug. Het gaat zichtbaar goed met hem….

Dit was de laatste blog in de serie Vader in scheiding. Ik overweeg de opstart van een nieuwe serie over mijn belevenissen als alleenstaande vader. Als er ook maar één stel is (geweest) dat moed heeft geput uit mijn belevenissen, dan is mijn missie al geslaagd!