Het zal wel aan mij liggen?

Ik heb vrijwel alles al geprobeerd. Van de verloskundige tot het consultatiebureau en zelfs de VN. Overal vond ik nul op het rekest. Dit terwijl ik de vraag toch concreet genoeg stel. Maar niemand kan mij helpen. Sterker nog; ca. 1 op de 3 heeft na een onbeleefd hard gelach de hoorn er op geflikkerd. Mijn vraag kan dus blijkbaar niet worden beantwoord. Het zal wel aan mij liggen?

De vraag die ik stel is zo kinderlijk eenvoudig, dat het antwoord eenvoudig moet zijn. Al zij het misschien een negatief antwoord. Ik stel hem dan maar hier; heeft iemand een handleiding “Hoe om te gaan met je eerstgeboren kind?”. Ik doel dan niet op “Oei, ik groei!”-achtige pulp, maar een gebundeld (liefst digitaal) verzamelwerk van handige tips, tricks & hacks specifiek voor de vader die van een afstand kijkt waarom het zijn vrouw WEL lukt om dat kind stil te krijgen. Lees: moi.

Voor wat het waard is; sommige dingen lukken mij wel aardig. Zo hoef ik maar zachtjes te kuchen of ze is wakker. En dan begint ze te krijsen. Oorverdovend hard te krijsen. Als we mij als ouder op basis van deze kennis moeten categoriseren dan ben ik “Doet-ie-’t-nog?”-tester. Een titel die ik dan wellicht verdien, hij is enigszins ongewenst. Immers ben ik niet het meest stille figuur in ons gezin en let ik doorgaans niet heel erg goed op of er een zachtjes snurkend kind in een box ligt. “Wil je wat drinken?” vraag ik op normale toon, maar het kind lijkt mij, na ineens en ongewenst wakker te zijn, aan te kijken alsof ik het met een megafoon in haar oor heb staan jodelen.

Maar dan van die basale dingen als knuffelen of voeden. Ik zie mijn schoonmoeder, mijn eigen vrouw, mijn eigen moeder, mijn schoonvader, zwager, broer, maar ook Benno L., Desmond Tutu en zelfs de golden retriever van de buren liefjes knuffelen met mijn stille, niet in beweging te rammen kind en denk: “Dat ken ‘k ook wah!”. Ik grijp het kind, schud er nog een paar keer mee om te kijken of ze nog leeft en klem haar dan met 20ton druk tegen mijn borstkas. Dat moet d’r stil houden, zou je denken. Ehm. Nee. Nee, echt niet.

Ik wil alleen maar zeggen; al ligt ze in de ski-box onderweg naar Zwitserland in -4 graden terwijl er 17 ratelslangen en 31 tarantula’s haar warm moeten houden, dan is er geen beweging in te krijgen. Maar zodra ik haar oppak, wurmt zij zich met de kracht van 3 volgroeide olifanten in een onhoudbare situatie waarbij ik met haar moet jongleren om haar niet tegen de grond te werken. Ik snapt het niet?

Dit zelfde grapje flikt ze mij bij het geven van voeding. Als mijn vrouw haar de fles geeft, kijkt ze haar verliefd in de ogen aan. In nog geen 30 seconden gaat er 250cc melk door haar slokdarm en naderhand valt ze voldaan en gelukkig in slaap op schoot. Als ik het doe, pure chaos. Van het uitspugen van de fles tot projectielbraken en wild zwaaien met benen. Als ik dan na 50 minuten trots laat zien dat ze toch zeker 20cc op heeft blijkt dat ik het allerlei zaken ben vergeten. Iets met opwarmen of zo. Zowel Femke als ikzelf staan  overigens op zo’n moment zowel verbaasd als ontzettend trots te kijken hoe ze 20cc bevroren melk door een speen heeft weten te krijgen…

Aan het einde van de dag denk ik dat het allemaal wel meevalt overigens. Ze valt na 5 minuten toch ook bij mij in slaap, en na het opwarmen van de fles zit ze ook als een uitgehongerde hyena bij mij op schoot gulzig haar melk weg te klokken. Maar het alleen maar poepen, drinken, slapen en huilen houdt zeer binnenkort op. Dan gaan we rennen, worstelen, kruipen en schermen (met degens, jazeker). Ik wil graag voorbereid zijn, dus ik stel de vraag dan nog maar eens; heeft iemand een handleiding voor mij..?

Tot meer ervaring,

@Mario_Amsterdam